පසුගියදා සිරස ආයතනයට එල්ල වූ ප‍්‍රහාරය හෙළා දකිමින් සාමකාමී විරෝධතාවයක නිරත වූ භික්ෂූන් වහන්සේලා නීති විරෝධීව ඉවත් කිරීම හෙළා දැකීම සහ පාර්ලිමේන්තු ස්වාධිපත්‍යය තහවුරු කිරීම වෙනුවෙන් ‘නිදහසේ වේදිකාව’ විසින් සංවිධානය කරනු ලැබූ භාෂණයට හඬක් - ජීවිතයට ඉඩක් රැස්වීම පසුගිය 07 වනදා කොළඹ ජේ.ආර්.ජයවර්ධන කේන්ද්‍රයේදී පවත්වනු ලැබිණි. බි‍්‍රටෝ ප‍්‍රනාන්දු විසින් මුලසුන හෙබවූ මෙම රැස්වීමේදී විපක්ෂ නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහ, සිරිතුංග ජයසූරිය,ධර්මසිරි ලංකාපේලි, නිමල්කා ප‍්‍රනාන්දු, සන්ධ්‍යා එක්නැළිගොඩ සහ සුදර්ශන ගුණවර්ධන අදහස් දැක්වූහ. මෙවර ‘සමබිම’ තුළින් අප ඔබ වෙත ගෙන එන්නේ එහිදී විපක්ෂ නායකවරයා පළ කළ අදහස්ය.
සාමාන්‍යයෙන් ලංකාවේ මහ මැතිවරණයකදී, ජනාධිපතිවරණයකදී මිනිස්සු විශාල වශයෙන් කතා කරනවා. විවිධ අදහස් පළ කරනවා. ඒත් අද එවැනි තත්ත්වයක් දකින්න නැහැ. රැස්වීම් වලට එන පිරිස අඩු වෙලා. ඇයි මේ නිශ්ශබ්දතාවය. අද ජනතාවට දේශපාලනය එපා වෙලා. ජනතාව දේශපාලනයට කැමති නැද්ද? ඔවුන්ට දේශපාලනඥයන් එපා වෙලාද? ඒක වෙන්න පුළුවන් දෙයක්. අද ජනතාව දේශපාලනයෙන් ඈත් වෙලා. ඔවුන් ඡන්දය දෙන්න ඕනද කියලා බලාගෙන ඉන්නවා.
සෞඛ්‍ය ඇමති නිමල් සිරිපාල කියනවා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය කන්නද කියලා. ඔහු කියන්නේ මිනිස්සුන්ට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ඕන නැහැ. ඔවුන්ට ඕන කන්නලූ, බොන්නලූ, රැකියාලූ. ඇත්තම නම් මිනිස්සුන්ට කන්න දීලත් නැහැ. බොන්න දීලත් නැහැ. රැකියා දීලත් නැහැ. ඩෙංගු සිරා කරල තියෙන්නේ මිනිස්සු මරන එක විතරයි. ජනාධිපතිවරණය තිබ්බ දවසෙ ඉඳල මිනිස්සු බයෙන් ඉන්නේ. මුලින් එක්නැළිගොඩ නැති වුණා. ඔහුට වුණේ මොකක්ද කියලා තවම හොයා ගන්න බැරි වෙලා. මේ අතුරුදහන් වීමට ආණ්ඩුව සම්බන්ධ නැත්නම් වෙනත් කණ්ඩායමක් යොදවන්න ඕන මොකක්ද වුණේ කියලා හොයන්න.
අපි පහුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී පොදු අපේක්ෂක ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකාට සහාය දුන්නා. අපි පාර්ලිමේන්තු ඡන්ද කාලෙදි එතුමා මුණ ගැහුණා. එහිදී එතුමා කිවුවා ඔහු ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සමඟ ඉදිරිපත් වෙනවා කියලා. අපි එක්සත් ජනතා සන්ධානය විදිහට එන්න තීරණය කළා. එතනදී සහයෝගයෙන් වැඩ කරමු කියන එකඟතාවයට ආවා. ඒත් සතියක් යන්න ඉස්සර වෙලා ඔහුව හමුදා භාරයට ගත්තා. දැන් එතුමා සිවිල් පුද්ගලයෙක්. ඔහු වැරැද්දක් කරලා තියෙනවා නම් සිවිල් නීතිය යටතේ නඩු දාන්න පුළුවන්. ඒත් ඒකට සාක්ෂි නැති නිසා බලෙන් ගෙනගොස් හමුදා භාරයේ රඳවා ගෙන ඉන්නවා.
අද යුද්ධය දිනූ කෙනා හිර කරලා. ඒකට විරුද්ධව සංඝ සම්මේලනයක් පවත්වන්න හදපු මහ නායක හාමුදුරුවරුන්ට මල්වතු නිකාය කඩනවා කියලා තර්ජනය කළා. දළදා මාළිඟාවට බෝම්බ දානවා කිව්වා. ඉන් පස්සේ වැඩි කල් යන්න කළින් සිරසට ගැහුවා. ගහන්න ආවේ කැළණියෙන්. පාර්ලිමේන්තුවේදී මර්වින් සිල්වා කියනවා එයයි ඒක කළේ කියලා. ඔහු එහෙම කියන කොට රටේ ජනතාවට කතා කරන්න නිදහස නැහැ. ඒ නිදහස තියෙන්නේ ආණ්ඩුවේ බොරු කියන රූපවාහිනියටයි, අයි.ටී.එන් එකටයි විතරයි. ඇයි අනිත් අයට තමන්ගේ අදහස් ප‍්‍රකාශ කරන්න අවස්ථාව දෙන්නේ නැත්තේ.
දැන් පාර්ලිමේන්තුවත් විහිළුවක් වෙලා. ඊයේ පාර්ලිමේන්තුව රැස්වුණ වෙලාවේ අපේ මන්ත‍්‍රීවරු දෙදෙනෙක් දිවුරුම් දෙන්න නියමිත වෙලා හිටියා. ඒත් ඔවුන්ට දිවුරුම් දෙන්න දුන්නේ නැහැ. පාර්ලිමේන්තුවේ නියෝජනය වෙන්නේ මහජනතාවයි. සර්ව ජන ඡන්දයෙන් නියෝජිතයන් 225ක් තෝර ගන්නවා. ඉන් 196ක් ඡන්දයෙන්. 29ක් ජාතික අනුපාතය අනුවයි. ඕනම පාර්ලිමේන්තුවක්, ඕනම සභාවක් පිරිලා තියෙන්න ඕන. ටික කාලයක් ඇබෑර්තු තියෙන්න පුළුවන්. ඒත් එම ඇබෑර්තුව වහාම පුරවන්න ඕන. අපි පාර්ලිමේන්තුවට බලය දීලා තියෙනවා අපේ වැඩකටයුතු පාලනය කරන්න. එහිදී අපි හදලා තියෙන ස්ථාවර නියෝග අනුව වැඩ කරන්න ඕන. ඒ අනුව මන්ත‍්‍රීවරු දිවුරුම් දෙන්න ඕන. ස්ථාවර නියෝගවලට අනුව පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩ කටයුතු ආරම්භ කරන්න ඕන මන්ත‍්‍රීවරු දිවුරුම් දීලයි.
ඡන්ද කල් දාන්න බැහැ. බණ්ඩාරනායක මැතිණිය කන්කසන්තුරේ ඡන්දය කල් දැම්මා කියලා ඒ අය වෙනම රාජ්‍යකට ජන වරමක් ගත්තා. චෙල්වනායගම් උඩින්ම දින්නා. ඒවා නවත්වන්නයි 78 ව්‍යවස්ථාව හැදුවේ. මමත් ඒක හදපු කෙනෙක්. මම මේක හදන කාලේ විශ්ව විද්‍යාලයේ උගන්නපු මහාචාර්ය ජී.එල්. පීරිස් අද පාර්ලිමේන්තුවට බි‍්‍රතාන්‍ය නීති අපිට ගැළපෙන්නේ නෑ කියලා කියනවා. අපේ වරප‍්‍රසාද නීතිය දිහා බලන්න කියලා මම ඔහුට කිව්වා. අපි 1950 සම්මත කරපු වරප‍්‍රසාද නීතිය තමයි තවම තියෙන්නේ. කවුරුවත් ඒක වෙනස් කළේ නැහැ.
මම කිවුවා මේ මන්ත‍්‍රීවරු දිවුරුම් දීම ගැන කතා කරන්න පක්ෂ නායක රැස්වීමක් ගන්න කියලා. අපි යම් යම් ස්ථාවර නියෝග කි‍්‍රියාත්මක නොකරනවා නම් ඒක ගැන තීරණය කරන්නේ පක්ෂ නායකයන්. මම යවපු ලිපියට කතානායකවරයා පිළිතුරක් දුන්නේ නැහැ. ඇයි මේක ගත්තේ නැත්තේ කියලා කියන්න ඔහුට හැකියාවක් නැහැ. ඒ ඔහුත් අද අපේ පක්ෂය අතහැර ගොස් සිටින සන්ධානයේ මන්ත‍්‍රීවරයෙක් නිසයි. මේ ගැන අගමැති හෝ ආණ්ඩු පක්ෂයේ ප‍්‍රධාන සංවිධායක හෝ කතා කළේ නැහැ. සභා නායක ඉදිරිපත් වෙලා කිව්වා නීතිපතිගේ උපදෙස් මතයි මෙය කළේ කියලා. නමුත් මේ නීතිපති පත් කරලා ඉන්නෙත් ව්‍යවස්ථාව කඩලා ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ නිර්දේශය නැතුවයි.
කවුද මේක ආරක්ෂා කරන්නේ. මහාචාර්ය මර්වින් සිල්වායි, මහාචාර්ය ජී.එල් පීරිසුයි. ඒ කියන්නේ ඔවුන් මහින්ද රාජපක්ෂගේ පොඩි කොන්ත‍්‍රාත් එකක් කරන්නේ.
මේ තත්ත්වය නැති කරන්නයි අපි උත්සාහ කරන්නේ. ඒ සඳහා එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ ජාත්‍යන්තර සිවිල් හා දේශපාලන අයිතිවාසිකම් සම්මුතිය ක‍්‍රියාත්මක කරන්න ඕන. අපි ඒකට අත්සන් කළා. ක‍්‍රියාත්මක කළා. මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව එය නැවැත්තුවා. ඊළඟ පාර්ලිමේන්තුවේ මේවා කි‍්‍රියාත්මක කරන්න ඕන. ඒ නිසා හැම කෙනෙක්ම තමන්ගේ බඩගිනි නැති කරන්නත්,
නිදහස ඇති කරන්නත්, ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ආරක්ෂා කරන්නත් ඡන්දය පාවිච්චි කළ යුතුයි.
Back to Home
View Pdf
Tuesday, April 20, 2010
Friday, March 19, 2010
ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය රැක ගැනීම සඳහා වාමාංශික පක්ෂවල වගකීම විශාලයි
අධිනීතිඥ ලාල් විජේනායක මහතා ප‍්‍රකට වාමාංශික නායකයෙකු මෙන්ම නිදහසේ වේදිකාවේ මෙහෙයුම් මණ්ඩල සාමාජිකයෙකුද වෙයි.
ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ක‍්‍රමයක මූලික ලක්‍ෂණය වන්නේ කලින් කලට තමන්ගේ පාලකයින් නිදහස්ව හා ස්වාධීනව පත් කිරීමට ඇති අයිතිය, නීතියේ ස්වාධිපත්‍යය, අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වය හා මානව හිමිකම් ගරු කිරීම වේ. රට තුළ අද සිදුවන්නාවූ සිදුවීම් සලකා බැලීමේදී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය දැඩි ලෙස තර්ජනයට ලක් වී ඇති බව අවිවාදයෙන් පිළිගත යුතුව ඇත. දීර්ඝ කාලයක් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාලන ක‍්‍රමයක් තුළ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී අගයන්
ගරු කරමින් පාලනය වූ අප රට වැනි රටක ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ක‍්‍රමයට දැඩි අභියෝගයන් ලක් වූ අවස්ථාවක රටේ දේශපාලන පක්ෂ සතු කාර්යභාර්ය හා වගකීම කුමක් විය යුතුද යන්න සලකා බැලිය යුතුව ඇත. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය අපගේ දේශපාලන සංස්කෘතියේ මූලික පදනම හෙයින් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය රට තුළ බිඳ වැටීමත් සමඟ සමාජය අගය කරන්නාවූ සියලූ අගයන් හා සමාජය රඳා පවත්නාවූ මූලික පදනම කඩා වැටීම වැළැක්විය නොහැක. ඒ අනුව මුළු රටම දැඩි අර්බුදයකට පත් වනු ඇත.එහෙයින් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී පාලන ක‍්‍රමය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා මූලිකව ක‍්‍රියා කිරීම සියළු දේශපාලන පක්ෂවල කාර්යභාරය වන්නේය. එම සටනේදී රටේ වාමාංශික පක්ෂ මත පැවරෙන්නාවූ වගකීම ඉමහත්ය. සමාජයේ පීඩනයට ලක් වි සිටින වරප‍්‍රසාද අහිමි ගොවි කම්කරු ජනතාවගේ ගැලවීම සඳහා සටන් කරනු ලබන වාමාංශික පක්ෂවලට තම සටන ඉදිරියට ගෙනයාමට මුලික අවශ්‍යතාවය වන්නේ පවතින්නාවූ සමාජ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී අයිතීන් ආරක්ෂා කිරීමය. මෙම ඓතිහාසික යුතුකම මගහැරිය නොහැකිය. අවස්ථාවාදීව ක‍්‍රියාකරමින් මෙම මුලික යුතුකම මගහැරියහොත් එමගින් වාමාංශික පක්ෂ නියෝජනය කරන්නාවූ ජනතාවගේ අයිතීන් සඳහා සටන් කිරිමට ඇති අවකාශය අහිමිවීම තුළින් ප‍්‍රධාන වශයෙන් මර්දනයට ලක්වන්නේ එම වැඩකරන ජනතාව බව ඉතිහාසය අපට පෙන්වාදී ඇත. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ කඩා වැටීමත් සමග බුද්ධිමතුන් හා වෘත්තිකයින්ට ඇති වන්නාවු මර්දනය හා පීඩනයත් සමඟම කම්කරු ජනතාවද පීඩනයට හා මර්දනයට පත්වීම අප අද ලෝකයේ ප‍්‍රජතන්ත‍්‍රවාදී පාලන ක‍්‍රමය බිඳ වැටී ඇති සිම්බාබ්වේ, නයිජීරියාව, මියන්මාරය (බුරුමය) වැනි රටවල් දෙස බැලීමේදී පැහැදිලිවම පෙනී යයි.
ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ගරු කරන සියළු බලවේග ඒකරාශී කිරීම මූලික අවශ්‍යතාවය වන්නේය. එම බලවේග සලකා බැලීමේදී වැදගත්ම බලවේගය වන්නේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සඳහා පෙනී සිටින පක්ෂ හා සංවිධාන වේ. එහෙයින් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සඳහා පෙනී සිටින සියළු දේශපාලන පක්ෂ ඒකරාශි කිරීම ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ආරක්ෂා කිරීමේ සටන ප‍්‍රධාන අභියෝගය වේ. රටක ආර්ථිකය පිළිබඳ, සංවර්ධන මාවත පිළිබඳව මෙන්ම අනෙකුත් සමාජ ප‍්‍රශ්න පිළිබඳව වෙනස් මත දැරුවද අපගේ පාලන ක‍්‍රමයේ පදනම මෙන්ම ශිෂ්ටසම්පන්න සමාජයක මුලික පදනම වන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා එක්සත් ක‍්‍රියාමාර්ගයත් ගත යුතුව ඇත.
එම සටනේදී වාමාංශික පක්ෂ හා දක්ෂිණාංශික මත දරණ පක්ෂ හා වෙනත් සංවිධාන එක්සත්ව මෙම සටන දියත් කළ යුතුව ඇත. එසේ නොමැති අවස්ථාවලදී ඉතා දරුණු ප‍්‍රතිවිපාක ජනතාවට මුහණ දීමට සිදුවී ඇති බව ඉතිහාසයෙන් පෙන්වාදී ඇත. මෙයට හොඳම උදාහරණය ජර්මනියේ පැසිස්ටිවාදී හිට්ලර්ගේ ඒකාධිපතිවාදයට විරුද්ධ සටනේදී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටි සියලූ පක්ෂ හා සංවිධාන එක්සත් ක‍්‍රියාමාර්ගයන් සඳහා එක් නොවීමය. ජර්මනියේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂය හා අනෙකුත් වාමාංශික බලවේග විශේෂයෙන්ම ප‍්‍රබල කම්කරු පන්තිය නියෝජනය කළ සංවිධාන හිට්ලර්ට විරුද්ධව එක්සත් ක‍්‍රියාමාර්ගයක් ගැනීමට අපොහොසත්වීම නිසා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සඳහා සටන අඩපණවීම තුළින් සිදුවූ මහා විනාශය මෙනෙහි කිරීම වැදගත් වේ. මීට සමාන සිදුවීම් තවත් නොයෙකුත් රටවල් තුළ සිදුවී ඇත. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ බිඳ වැටීම තුළින් සියළු දේශපාලන ක‍්‍ර‍්‍රියාවල යෙදීමේ අයිතිය අහිමිවීම පමණක් නොව ජනතාවගේ මුලික මානව හිමිකම් පවා අහිමිවිම තුළින් රට තුළ ඉතා පසුගාමී පීඩනකාරී පාලනයක් මතු වේ.
එහෙයින් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ආරක්ෂා කිරීම සඳහා සටන මූලික හා ප‍්‍රධාන සටන විය යුතුය. පසුගිය කාලය තුළ පැවැති පළාත් සභා මැතිවරණ හා ජනාධිපතිවරණ තුළින් අපට කොතෙක් දුරට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය අහිමිවී ඇද්ද යන්න මනාසේ පෙන්වා ඇත. මෙම මැතිවරණ නිදහස් හා සාධාරණ මැතිවරණ සේ කිසිසේත්ම පිළිගත නොහැක. එම මැතිවරණ වලින් ජනතාවට නිදහස්ව තම පාලකයින් තෝරාගැනීමට අවස්ථාව අහිමි වූ බව පිළිගත යුතුව ඇත. සියළු මැතිවරණ නීති රීති කඩ කරමින් රටේ නීතියට කිසිදු ගරු කිරීමක් නොමැතිව, රාජ්‍ය මාධ්‍ය ඇතුළු සියළු මාධ්‍යයන් ආණ්ඩු පක්ෂයේ අපේක්ෂකයන්ගේ ඡන්ද ව්‍යාපාරය සඳහා කිසිදු ලැජ්ජාවක් නොමැතිව භාවිතා කිරීමෙන් මෙන්ම තම විරුද්ධාවාදීන්ට තම ඡුන්ද ව්‍යාපාරය ගෙනයාම සඳහා ඇති නිදහස අහිමි කරමින්, පොලීසිය හා රාජ්‍ය සේවය යෙදවීම තුළින් නිදහස් හා සාධාරණව මැතිවරණ සටන පැවැත්වීමේ අයිතිය ජනතාවට අහිමි කර ඇත. රාජ්‍ය මාධ්‍ය සම්පූර්ණයෙන්ම ආණ්ඩු පක්ෂයේ ඡන්ද ව්‍යාපාරය සඳහා නිර්ලජ්ජිත ලෙස භාවිතා කිරීම පමණක් නොව පුද්ගලික මාධ්‍ය වෙතද නොයෙකුත් තර්ජන ඇති කිරීම තුළින් ඔවුන්ටද නිදහස්ව මැතිවරණය වාර්තා කිරීමේ අයිතිය අහිමි කළ බව රහසක් නොවේ.
මෙවැනි අසාධාරණ ඡන්ද ව්‍යාපාරය
කින් බලයට පත්වීමෙන් පසුවද තම දේශපාලන ප‍්‍රතිවාදීන් වෙත ක‍්‍රියා කරනු ලබන අසාධාරණ හා නීති විරෝධී මෙන්ම මර්දනකාරී ක‍්‍රියාදාමය තුළින් ගොඩනැගී එන ඒකාධිපති ක‍්‍රමයේ බැරැරුම්කම ඉතා පැහැදිලිව ප‍්‍රදර්ශනය කර ඇත. ජනාධිපති මැතිවරණයෙන් පසුව ප‍්‍රධාන විරුද්ධ පක්ෂ අපේක්ෂකයා සම්බන්ධයෙන් ක‍්‍රියා කර ඇති ආකාරයෙන් අති භයානක සම්පූර්ණ ඒකාධිපති පාලනයකට ආසන්න බව පෙන්වා ඇත.එපමණක් ද නොව පසුගිය වසර දෙක තුළ සිදුවී ඇති මාධ්‍යවේදීන් මරාදැමීම, මාධ්‍යවේදීන්ට පහරදීම පුද්ගලික මාධ්‍ය ආයතනවලට පහරදීම මෙන්ම ප‍්‍රවෘත්ති පළකිරීම පිළිබඳව පනවා අති නිල නොවන වාරණය තුළින් ඉතා පැහැදිලිවම මෙම යුගයේදි විරුද්ධ මත නොඉවසන බවත්, විරුද්ධ අදහස් දැරිමේ හා ප‍්‍රකාශ කිරීමේ නිදහස අහිමිවී ඇති බවත් පෙන්නුම් කරයි.
එහෙයින් මෙම මැතිවරණයේදී ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සඳහා පෙනී සිටින පක්ෂ හා අපේක්ෂකයින් ජයග‍්‍රහණය කිරීම තුළින් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ආරක්ෂා කිරිම සඳහා සටන ශක්තිමත් කළ හැක. එය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ගරු කරන සැමගේ මූලික යුතුකම වේ. මෙම යුතුකම මගහැරියහොත් අනාගතයේදී ඒ පිළිබඳව පසුතැවිලිවීමට සිදුවනු නොඅනුමානය.
Back to Home
සිවිල් සමාජය අත්‍යන්තයෙන්ම දේශපාලනීයකරණය වු බලවේගයක්
ආචාර්ය නිමල්කා ප‍්‍රනාන්දු ‘නිදහසේ වේදිකාවේ’ කැඳවුම්කාරියක වන අතර වෙනස්කොට සැලකීම්වලට හා වර්ගවාදයට එරෙහි ජාත්‍යන්තර ව්‍යාපාරයේ සභාපතිනියද වන්නීය.
ඔබ ‘නිදහසේ වේදිකාව’ සංවිධානයේ කැඳවුම්කාරියක් ලෙස ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී ක‍්‍රියා විවේචනය කරන ප‍්‍රමුඛ පෙළේ ප‍්‍රකාශිකාවක්. ඒ වගේම විවිධ ජාත්‍යන්තර සමුළුවලදී ඔබ ලංකාවේ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීම්වලට විරුද්ධව අදහස් පළ කොට තිබෙනවා. මේ දිනවල ජනමාධ්‍යවේදීන් සහ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවල නායකයන්ගේ ලැයිස්තුවක් රජයේ ඔත්තු සේවා විසින් සකස් කොට ඔවුන් ශ්‍රේණිගත කොට ඇතැයි කියවෙන නමුත්, ඔබේ නම එහි ඇතුළත් වී ඇතැයි වාර්තා වෙන්නේ නැහැ. ඒ ඇයි?
ඔය වගේ ලැයිස්තු කිහිපයක මීට පෙර අපේ නම් තිබුණා. විශේෂයෙන්ම රාජ්‍ය ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ defence.lk වෙබ් අඩවියේ පළවූ දේශද්‍රෝහීන්ගේ ලැයිස්තුවේ අපේ නම් ඇතුළත් කර තිබුණා. මට කියන්න තිබෙන්නේ මම ලංකාවේ යහපාලනය ඇති කිරීම පිළිබඳවත්, පවතින රජය සාමකාමීව හා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීව පෙරළා දැමීමට මහජනයාට ඇති අයිතිය පිළිබඳවත් අවුරුදු විසි පහක පමණ කාලයක් තිස්සේ දේශපාලන අරගලයක යෙදුණු බවයි. අප පැමිණෙන්නේ වාමාංශික දේශපාලන සම්ප‍්‍රදායෙනුයි. රජය පෙරළීම සඳහා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීයව කටයුතු කිරීමට අපට අයිතියක් තිබෙන බව අප පිළිගන්නා නිසා ඒ සඳහා අපට පිටරටවලට ගිහින් කුමන්ත‍්‍රණය කිරීමට අවශ්‍ය නැහැ. පිටරට ගියත්, ලංකාවේ හිටියත් මම කියන්නේ එක දෙයක්. එ් බව ජනාධිපතිතුමාත් ඇමතිවරුත් වගේම බුද්ධි අංශත් දන්නවා.
අතුරුදහන්වීම් පිළිබඳව හෝ අවතැන්වීම් පිළිබඳව හෝ සරත් ෆොන්සේකා මහතා සිරගත කිරීම පිළිබඳව හෝ අප පෙනී සිටින්නේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ක‍්‍රියාදාමය පිළිබඳව විවෘතව කතා කරන පුද්ගලයන් හැටියටයි. අප අධිරාජ්‍යවාදී කුමන්ත‍්‍රණවලට සම්බන්ධ නොවන බව අපේ මුළු දේශපාලන ඉතිහාසය තුළින්ම ඔප්පු කොට තියෙනවා. ලංකාවේ මානව හිමිකම් තත්ත්වය පිළිබඳව අධීක්ෂණය කිරීමට ඕනෑම ජාත්‍යන්තර නිරීක්ෂණ කණ්ඩායමකට ඉඩදිය යුතු බව අප කියා සිටින්නේ ප‍්‍රසිද්ධියේ මිස හොර රහසේ නොවෙයි.
ඒ වගේම රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ යහපාලනය රැක ගැනීම සඳහා රටේ පාලන තන්ත‍්‍රය කලින් කලට වෙනස් කර ගැනීමට මහජනයාට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී අයිතියක් තිබෙනවා. එකම පාලන තන්ත‍්‍රයක් අවුරුදු 17ක් නැත්නම් අවුරුදු 35ක් පැවතිය යුතුය කියලා කෙනෙක් හිතනවා නම් ඔහු තම රටට ආදරය කරන පුද්ගලයෙක් නෙමෙයි.ඒ නිසා මම විවෘතව කියනවා මේ පාලනය වෙනස් කළ යුතුයි කියලා.
මේ වන විට රාජ්‍ය යන්ත‍්‍රයෙහි මතවාදී සහ මර්දන උපකරණ සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ ජනාධිපතිවරයාගේ සහ පාලක පක්ෂයේ සේවය සඳහා යොදවා තිබෙනවා. ස්වාධීන ව සිටිය යුතු අමාත්‍යංශ ලේකම්වරු ප‍්‍රසිද්ධියේම ඡුන්ද රැස්වීම් අමතනවා. නමුත්, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන ක්ෂේත‍්‍රයේ සිටින අය තවමත් විශ්වාස කරන්නේ එක්කෝ දේශපාලන ක්ෂේත‍්‍රයෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම වෙන් වී සිටිය යුතුයි නැත්නම් සියළු පක්ෂ සමඟ වැඩ කරන බහු පාර්ශ්වික ප‍්‍රවේශයකට යා යුතුයි යන යල් පැන ගිය අදහසයි. මේ තත්ත්වය ඔබ දකින්නේ කෙලෙසද?
අප මෙය බරපතළ අභියෝගයක් ලෙස නොසැළකිය යුතුයි. රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන හෝ සිවිල් සමාජය වශයෙන් හඳුන්වන අප වැඩ කරන ක්ෂේත‍්‍රය පෙළ ගැසෙන්නේ නව දැක්ම, විවේචනය සහ පරිවර්තනය මතයි. අප ආණ්ඩුව නෙවෙයි. අප ආණ්ඩුවට අභියෝග කරනවා. එක් එක් ආණ්ඩුවල දේශපාලන ගමන් මග පිළිබඳ අප බලන්නේ විවේචනාත්මක දෘෂ්ටියකිනුයි. සමහර විට විවේචනාත්මක සහයෝගය දෙන අවස්ථා තිබෙනවා. ඒ නිසා සිවිල් සමාජය අත්‍යන්තයෙන්ම දේශපාලනීකරණය වූ බලවේගයක්. අප මත ඉදිරිපත් කරනවා. ඒ මත එක්කෝ පවතින දේශපාලන ගමන් මගට සමාන්තරව යනවා නැත්නම් පවතින ගමන් මගට එරෙහිව යනවා. දැන් මේ දේශපාලන ගමන් මග තීරණය කරන්නේ දේශපාලන පක්ෂ විසිනුයි. එ් නිසා මේ ක‍්‍රියාමාර්ගය තුළදී අප කැමති වුවත් අකමැතිවුවත් අපට ඒ දේශපාලන මතවාදයන් සමඟ එකතුවීමට හෝ එයට විරුද්ධවීමට සිදුවෙනවා.
අතීතයේදී සිවිල් සමාජය දේශපාලන පක්ෂ සමඟ එක්වුණේ නැතැයි කියා කිව්වත් ඇත්තටම බැලූවොත් සිවිල් සමාජ ක‍්‍රියාධරයන් ඡුන්ද පාවිච්චි කරන්නේ තමන් කැමති පක්‍ෂයටයි. ඊළඟට සිවිල් සමාජ සංවිධානවල ක‍්‍රියාකාරීත්වය දෙස බැලූවොත් ඔවුන් බොහෝවිට පක්ෂයක් අරගෙන තමයි වැඩ කරලා තියෙන්නේ. විරුද්ධ පක්ෂය සමඟ වැඩ නොකරන කණ්ඩායම් වලට ආණ්ඩු පක්ෂය සමඟ රහසිගත ගණූදෙනු තියෙනවා. බොහෝවිට මේ ගණු දෙනු සිදුවන්නේ සිවිල් සමාජ සංවිධානවල පැවැත්ම රඳා පවතින අරමුදල් ලබා ගැනීම කියන කාරණාවට අදාලව මතුවන නීතිමය සහ නිල අනුමැතිය ලබා ගැනීම වැනි කාරණා පදනම් කරගෙනයි. උදාහරණයක් වශයෙන් සටන් විරාම ගිවිසුම පැවති සමයේදී ගැටුම් නිරාකරණය පිළිබඳව විවිධ ව්‍යාපෘති ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට අවකාශයක් සිවිල් සමාජයට ඇතිවී තිබුණා. ඉතින් එවැනි ව්‍යාපෘති ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට අවශ්‍ය සියළු කටයුතු එවකට පැවති ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා ප‍්‍රතිසංස්කරණ අමාත්‍යංශයෙන් ඉටු කරදෙනු ලැබුවා. ඉතින් මේ ව්‍යාපෘති වලට එරෙහිව පැමිණි විවේචන නම් එ්වා එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආණ්ඩුවට පක්ෂපාතී ව්‍යාපෘති බවයි. ඉතින් ආණ්ඩුව වෙනස් වුණු විගසම ඒ රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන සියල්ල වැසී ගියා.
අප ඉදිරිපත් කරන මතවාදය ඉදිරියට ගෙන යන්නේ කෙසේද යන ප‍්‍රශ්නය යුගයෙන් යුගයට මතුවන අභියෝගයක්. වර්තමානයේදී අපේ මතය මේ ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රතිපත්ති රටට හානිදායක බවයි. ආණ්ඩුව ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට ගරු කරන්නේ නැහැ. අතුරුදහන් කිරීම් පිළිබඳ චෝදනා ගැන කිසිදු වග විභාගයක් නැහැ. දේශපාලන විසඳුමක් මඟින් දෙමළ ජනතාව සමඟ බලය බෙදා හදා ගැනීම පිළිබඳ වැඩපිළිවෙළක් නැහැ.
අප අයත් වන රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන ප‍්‍රවාහය හැමදාමත් රට බෙදීමට හා රට කෑලිවලට කැඞීමට විරුද්ධයි. අප හැමදාම පෙනී සිටියේ දෙමළ ජනතාව සමඟ දේශපාලන බලය බෙදා හදා ගැනීම මගින් බෙදුම්වාදය පරාජය කළ යුතුය යන මතයේයි. එබැවින් අපට වර්තමාන ආණ්ඩුවේ මතවාදය සමඟ අපට සමීප විය නොහැකියි. අපට සමීපවීමට හැකිවන්නේ අපේ මතවාදය සමඟ එකඟතාවයක් ඇති බලවේග සමඟයි.
ඒ වගේම වර්තමානයේ ලංකාවේ ක‍්‍රියාත්මක වන ස්වාධීන වෘත්තීය සමිති ගැනත් මම ප‍්‍රශ්නයක් අහන්න කැමතියි. ඒ අය පසුගිය කාලේ ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී ක‍්‍රියාවන්ට විරුද්ධ පොදු උද්ඝෝෂණවලට දායක වුණේ නැහැ. නමුත් ඒ සමහර අය අප‍්‍රසිද්ධියේ කියමින් යනවා ඒ අය නිදහසේ වේදිකාවට ගොඩ නොවෙන්නේ ඒක එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ උවමනාව අනුව ක‍්‍රියාත්මක වෙන නිසාය කියලා.
අපේ තරුණ වියේදී අප දුටු විප්ලවවාදී අභාසයක් සහිත කම්කරු පන්තිය මත පදනම් වූ ඉතා ප‍්‍රබල වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරය නෙමෙයි මේ යුගයේ ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නෙ. අද පවතින ගෝලීයකරණ තත්ත්වය තුළ මේ වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරය තමන්ගේ එදිනෙදා අවශ්‍යතා සඳහා තමන්ගේ සංවිධානාත්මක ශක්තිය පාවිච්චි කිරීමකුයි සිදුවෙන්නෙ. දැන් අපට කිසිසේත්ම කියන්න බැහැනෙ ගුරු සංගමය කම්කරු පංති ව්‍යාපාරයක් කියලා. ඔවුන්ගේ වැටුප් දිහා බැලූවාම ඒ වගේම ඔවුන් වැඩ කරන ආකාරය දිහා බැලූවාම අපට පේනවා ඔවුන් ‘සුදු කරපටි’ රැකියාවක නිරත වෙන පිරිසක් බව. එදා දුම්රිය සේවකයො, මුද්‍රණාල සේවකයො කම්කරු පංතිය වශයෙන් සැලකුණත් අද ඔවුන් උපයන වැටුප සහ ඔවුන්ගේ ජීවන තත්ත්වය දිහා බැලූවොත් අර සම්භාව්‍ය කම්කරු පංතිය කියන නිර්වචනය ඇතුළට ගන්න බැහැ.
මේ අය වෘත්තීය සමිති කියලා නම දාගත්තට අපට කියන්න පුළුවන් මේ අයට අළුත් නමක්, සංවිධානාත්මක රජයේ සේවකයන්ගේ සංගම් කියලා. මේ සංවිධානාත්මක රජයේ සේවකයන්ගේ සංගම් කරන්නේ බලයට පත්වෙන රජය සමඟ ගණුදෙනු කරමින් තමයි ඔවුන්ගේ වේතන ප‍්‍රශ්නය විසඳා ගන්නෙ.
උදාහරණයක් ලෙස මීට අවුරුදු ගණනකට පෙර කාලෙදි ලංකා බැංකු සේවක සංගමය වැනි සංගමයක් දෙමළ ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් අතිශය දායකත්වයක් දැක්වූවා. අපි මර්ජ් සංවිධානයේ සිටි කාලයේදී බාලා තම්පෝ, එම්.ආර්.ෂා වගේ වෘත්තීය සමිති නායකයන් ජාතීන් අතර යුක්තිය හා සාමානාත්මතාවය තහවුරු කිරීම සඳහා පැවැති උද්ඝෝෂණවලට සහයෝගය දැක්වූවා. එපමණක් නොවෙයි ඒ කම්කරු පංති බලවේගය ඔස්සේ ගිහින් තමයි අපට චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග වගේ නායකයන් එක්ක එකතු වෙලා 1994දී මහජන බලවේගයක් ගොඩනගා ගන්න පුළුවන් වුණේ.
දැන් යුරෝපා සංගමය විසින් ජී.එස්.පී.ප්ලස් සහනය ලංකාවට අහිමි කිරීමට කටයුතු කළ අවස්ථාවේදී ඒ ගැන වැඩ කරන ස්වාධීන වෘත්තීය සමිති නායකයන් මානව හිමිකම් පිළිබඳ ක‍්‍රියාධරයන් සමඟ කටයුතු කළේ නැහැ. ඒ වෙනුවට සිදුවුණේ ඔවුන් ජනාධිපතිතුමා සමඟ සාකච්ඡා කර ඔවුන් ඉල්ලා සිටින වැටුප් කර්මාන්තකරුවන් වෙතින් ලබා දෙන්නේ නම් ජී.එස්.පී.ප්ලස් සහනය නැවත ලබා ගැනීමට සහය දිය හැකියි කියලා කීමයි. සම්භාව්‍ය අර්ථයෙන් කම්කරු පංතිය මත පදනම් වූ වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරයක් කටයුතු කරන අකාරයට නොවෙයි ඔවුන් කටයුතු කර තිබුණේ. ඒ නිසා ඒ වෘත්තීය සමිති නායකයන්ට නිදහසේ වේදිකාව වගේ ස්වාධීන වෙන්න බැහැ. නිදහසේ වේදිකාවට එහි සාමාජිකයන් වෙනුවෙන් ආණ්ඩු පක්ෂය සමඟ හෝ විපක්ෂය සමඟ හෝ තමන්ගේ සාමාජිකයන් වන රජයේ සේවකයන් වෙනුවෙන් ගණුදෙනුවක් නැහැ. අපි ඔවුන් වගේ නෙමෙයි. නමුත්, ඔවුන් අපත් ඔවුන්ගේ මිම්මෙන් මනිනවා. අපි කාටවත් කඬේ යන්නේ නැහැ.
අද වෘත්තීය සමිති මර්දනයට එරෙහිව, ශිෂ්‍යයන් මර්දනය කිරීමට එරෙහිව, දෙමළ ජනතාව විවිධාකාරයෙන් ඇතුරුදහන් කිරීමට හා ඔවුන්ගේ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීමට එරෙහිව ඔය ස්වාධීන වෘත්තීය සමිති කියන වෘත්තීය සමිතියක්වත් කෑම පැයේ පිකට් එකක් වෙනුවෙන් එළියට බැස්සේ නැහැ. එදා වර්තමාන ජනාධිපතිවරයා විපක්ෂයේ ඉන්න විට මේ වෘත්තීය සමිති සමඟ එක්ව කෑම පැයේ, පැය බාගේ පිකටින් කළා. අද ඒ වෘත්තීය සමිති ඉන්නේ මහින්දගේ සාක්කුවේ. ඒ නිසා ඔවුන් අද මහින්දට විරුද්ධව පැය බාගයකටවත් එළියට එන්නේ නෑ.
කොළඹ ක‍්‍රියාත්මක වෙන බටහිර රටවල තානාපති කාර්යාලවල කාර්ය මණ්ඩල ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ස්ථාපිත කිරීම පිළිබඳව සහ මානව හිමිකම් ආරක්ෂා කිරීම පිළිබඳව සහ මානව හිමිකම් ආරක්ෂා කිරීම පිළිබඳව දක්වන උනන්දුව කවරාකාරද?
කොළඹ ක‍්‍රියාත්මක වෙන එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ එක්සත් ජාතීන්ගේ සරණාගත මහ කොමසාරිස් (UNHCR) කාර්යාලය වගේ ආයතනවල ක‍්‍රියාකාරීත්වය ගැන අපට බරපතල ප‍්‍රශ්න තියෙනවා. ඒ මොකද තමන්ගේ වීසා නැතිවේවි කියන බය නිසා ඔවුන් පසුගිය කාලේ ආණ්ඩුව සමඟ ගණුදෙනුවක යෙදෙමින් තමයි කටයුතු කළේ.
අනිත් පැත්තෙන් මම දකින විදියට බටහිර තානාපති කාර්යාල තුළින් තමයි මානව හිමිකම් පිළිබඳ කාරණාව බරපතළ විදිහට මතු වෙන්නේ. එතකොට රට ඇතුළේ මතයක් තියෙනවා. මේ බටහිර සුද්ෙදා තමයි මානව හිමිකම් අපට උගන්වන්න හදන්නේ කියලා.
දැන් ඩබ්ලින් නුවර රැස්වුණ නිත්‍ය ජනතා අධිකරණය කියන වැඩපිළිවෙළ විසින් ලංකාවේ සටන් විරාම ගිවිසුම බිඳ දැමීම සඳහා ජාත්‍යන්තර ප‍්‍රජාව කළ කාර්යභාර්ය විමසුමට ලක් කරලා, ප‍්‍රබල අභියෝගයක් එ
ල්ල කොට තියෙනවා. ඇමෙරිකාව, යුරෝපය, ඉන්දියාව, චීනය, ජපානය වැනි සෑම ජාත්‍යන්තර බලවේගයක්ම බොහෝ වෙලාවට කටයුතු කරන්නේ තම තමන්ගේ දේශපාලන උවමනාව මතයි. ඒ නිසා බටහිර තානාපති කාර්යාල විසින් කරනවාය කියන මේ ඊනියා බටහිර කුමන්ත‍්‍රණය දෙස අපි විමසිල්ලෙන් බලන්න ඕනෑ. අනෙක් අතට බටහිර තානාපති කාර්යාල ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීයකරණය පිළිබඳව කාරණාව දෙස බලන්නේ නැහැ.
ඔවුන් මානව හිමිකම් වැනි එක් ක්ෂේත‍්‍රයක් දෙස බලනවා විනා සමස්ත ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ආයතන රටාව බිඳ වැටීම දෙස බලන්නේ නැහැ. ඔවුන් කියනවා වර්තමාන ආණ්ඩුව ජනතාව අතර ජනප‍්‍රිය, ඡන්දයෙන් තේරි පත්වුණ ආණ්ඩුවක් කියලා. එය බරපතළ අභියෝගයක්. අවසානයේදී මට කියන්න වෙන්නේ තම හිසට තම අතමය සෙවනැල්ල කියලායි. මම නම් ඔය තානාපති කාර්යාල පසුපස ඕනෑවට වඩා දුවන්නේ නැහැ. එය අපි නිදහසේ වේදිකාවේ ක‍්‍රියාකාරීත්වය තුළින් ඔප්පු කොට තියෙනවා. අපි විශ්වාසය තබන්නේ තානාපති කාර්යාල මත නොවෙයි ලංකාවේ ජනතාව මතයි. ඔබ කලින් ඇහුවා මගේ නම අර ලැයිස්තුවේ නැත්තේ ඇයි කියලා. මට දැන් එයට පිළිතුරක් දෙන්න පුළුවන්. මං හිතන්නේ රහස් ඔත්තු සේවය දන්නවා මම නිතරම තානාපති කාර්යාල විසින් පවත්වන සම්භාෂණවල නැති බව. මම ඉන්නේ මහජනයා අතරයි. එතැනදී මම කතා කරන දේවල් රහස් ඔත්තු සේවයට රහසක් නොවන නිසා මම ගැන විශේෂයෙන් ඔත්තු බලන්න ඔවුන්ට අවශ්‍යතාවයක් නැතිව ඇති.
Back to Home
ඔබ ‘නිදහසේ වේදිකාව’ සංවිධානයේ කැඳවුම්කාරියක් ලෙස ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී ක‍්‍රියා විවේචනය කරන ප‍්‍රමුඛ පෙළේ ප‍්‍රකාශිකාවක්. ඒ වගේම විවිධ ජාත්‍යන්තර සමුළුවලදී ඔබ ලංකාවේ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීම්වලට විරුද්ධව අදහස් පළ කොට තිබෙනවා. මේ දිනවල ජනමාධ්‍යවේදීන් සහ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවල නායකයන්ගේ ලැයිස්තුවක් රජයේ ඔත්තු සේවා විසින් සකස් කොට ඔවුන් ශ්‍රේණිගත කොට ඇතැයි කියවෙන නමුත්, ඔබේ නම එහි ඇතුළත් වී ඇතැයි වාර්තා වෙන්නේ නැහැ. ඒ ඇයි?
ඔය වගේ ලැයිස්තු කිහිපයක මීට පෙර අපේ නම් තිබුණා. විශේෂයෙන්ම රාජ්‍ය ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ defence.lk වෙබ් අඩවියේ පළවූ දේශද්‍රෝහීන්ගේ ලැයිස්තුවේ අපේ නම් ඇතුළත් කර තිබුණා. මට කියන්න තිබෙන්නේ මම ලංකාවේ යහපාලනය ඇති කිරීම පිළිබඳවත්, පවතින රජය සාමකාමීව හා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදීව පෙරළා දැමීමට මහජනයාට ඇති අයිතිය පිළිබඳවත් අවුරුදු විසි පහක පමණ කාලයක් තිස්සේ දේශපාලන අරගලයක යෙදුණු බවයි. අප පැමිණෙන්නේ වාමාංශික දේශපාලන සම්ප‍්‍රදායෙනුයි. රජය පෙරළීම සඳහා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීයව කටයුතු කිරීමට අපට අයිතියක් තිබෙන බව අප පිළිගන්නා නිසා ඒ සඳහා අපට පිටරටවලට ගිහින් කුමන්ත‍්‍රණය කිරීමට අවශ්‍ය නැහැ. පිටරට ගියත්, ලංකාවේ හිටියත් මම කියන්නේ එක දෙයක්. එ් බව ජනාධිපතිතුමාත් ඇමතිවරුත් වගේම බුද්ධි අංශත් දන්නවා.
අතුරුදහන්වීම් පිළිබඳව හෝ අවතැන්වීම් පිළිබඳව හෝ සරත් ෆොන්සේකා මහතා සිරගත කිරීම පිළිබඳව හෝ අප පෙනී සිටින්නේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ක‍්‍රියාදාමය පිළිබඳව විවෘතව කතා කරන පුද්ගලයන් හැටියටයි. අප අධිරාජ්‍යවාදී කුමන්ත‍්‍රණවලට සම්බන්ධ නොවන බව අපේ මුළු දේශපාලන ඉතිහාසය තුළින්ම ඔප්පු කොට තියෙනවා. ලංකාවේ මානව හිමිකම් තත්ත්වය පිළිබඳව අධීක්ෂණය කිරීමට ඕනෑම ජාත්‍යන්තර නිරීක්ෂණ කණ්ඩායමකට ඉඩදිය යුතු බව අප කියා සිටින්නේ ප‍්‍රසිද්ධියේ මිස හොර රහසේ නොවෙයි.
ඒ වගේම රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සහ යහපාලනය රැක ගැනීම සඳහා රටේ පාලන තන්ත‍්‍රය කලින් කලට වෙනස් කර ගැනීමට මහජනයාට ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී අයිතියක් තිබෙනවා. එකම පාලන තන්ත‍්‍රයක් අවුරුදු 17ක් නැත්නම් අවුරුදු 35ක් පැවතිය යුතුය කියලා කෙනෙක් හිතනවා නම් ඔහු තම රටට ආදරය කරන පුද්ගලයෙක් නෙමෙයි.ඒ නිසා මම විවෘතව කියනවා මේ පාලනය වෙනස් කළ යුතුයි කියලා.
මේ වන විට රාජ්‍ය යන්ත‍්‍රයෙහි මතවාදී සහ මර්දන උපකරණ සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ ජනාධිපතිවරයාගේ සහ පාලක පක්ෂයේ සේවය සඳහා යොදවා තිබෙනවා. ස්වාධීන ව සිටිය යුතු අමාත්‍යංශ ලේකම්වරු ප‍්‍රසිද්ධියේම ඡුන්ද රැස්වීම් අමතනවා. නමුත්, රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන ක්ෂේත‍්‍රයේ සිටින අය තවමත් විශ්වාස කරන්නේ එක්කෝ දේශපාලන ක්ෂේත‍්‍රයෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම වෙන් වී සිටිය යුතුයි නැත්නම් සියළු පක්ෂ සමඟ වැඩ කරන බහු පාර්ශ්වික ප‍්‍රවේශයකට යා යුතුයි යන යල් පැන ගිය අදහසයි. මේ තත්ත්වය ඔබ දකින්නේ කෙලෙසද?
අප මෙය බරපතළ අභියෝගයක් ලෙස නොසැළකිය යුතුයි. රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන හෝ සිවිල් සමාජය වශයෙන් හඳුන්වන අප වැඩ කරන ක්ෂේත‍්‍රය පෙළ ගැසෙන්නේ නව දැක්ම, විවේචනය සහ පරිවර්තනය මතයි. අප ආණ්ඩුව නෙවෙයි. අප ආණ්ඩුවට අභියෝග කරනවා. එක් එක් ආණ්ඩුවල දේශපාලන ගමන් මග පිළිබඳ අප බලන්නේ විවේචනාත්මක දෘෂ්ටියකිනුයි. සමහර විට විවේචනාත්මක සහයෝගය දෙන අවස්ථා තිබෙනවා. ඒ නිසා සිවිල් සමාජය අත්‍යන්තයෙන්ම දේශපාලනීකරණය වූ බලවේගයක්. අප මත ඉදිරිපත් කරනවා. ඒ මත එක්කෝ පවතින දේශපාලන ගමන් මගට සමාන්තරව යනවා නැත්නම් පවතින ගමන් මගට එරෙහිව යනවා. දැන් මේ දේශපාලන ගමන් මග තීරණය කරන්නේ දේශපාලන පක්ෂ විසිනුයි. එ් නිසා මේ ක‍්‍රියාමාර්ගය තුළදී අප කැමති වුවත් අකමැතිවුවත් අපට ඒ දේශපාලන මතවාදයන් සමඟ එකතුවීමට හෝ එයට විරුද්ධවීමට සිදුවෙනවා.
අතීතයේදී සිවිල් සමාජය දේශපාලන පක්ෂ සමඟ එක්වුණේ නැතැයි කියා කිව්වත් ඇත්තටම බැලූවොත් සිවිල් සමාජ ක‍්‍රියාධරයන් ඡුන්ද පාවිච්චි කරන්නේ තමන් කැමති පක්‍ෂයටයි. ඊළඟට සිවිල් සමාජ සංවිධානවල ක‍්‍රියාකාරීත්වය දෙස බැලූවොත් ඔවුන් බොහෝවිට පක්ෂයක් අරගෙන තමයි වැඩ කරලා තියෙන්නේ. විරුද්ධ පක්ෂය සමඟ වැඩ නොකරන කණ්ඩායම් වලට ආණ්ඩු පක්ෂය සමඟ රහසිගත ගණූදෙනු තියෙනවා. බොහෝවිට මේ ගණු දෙනු සිදුවන්නේ සිවිල් සමාජ සංවිධානවල පැවැත්ම රඳා පවතින අරමුදල් ලබා ගැනීම කියන කාරණාවට අදාලව මතුවන නීතිමය සහ නිල අනුමැතිය ලබා ගැනීම වැනි කාරණා පදනම් කරගෙනයි. උදාහරණයක් වශයෙන් සටන් විරාම ගිවිසුම පැවති සමයේදී ගැටුම් නිරාකරණය පිළිබඳව විවිධ ව්‍යාපෘති ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට අවකාශයක් සිවිල් සමාජයට ඇතිවී තිබුණා. ඉතින් එවැනි ව්‍යාපෘති ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට අවශ්‍ය සියළු කටයුතු එවකට පැවති ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා ප‍්‍රතිසංස්කරණ අමාත්‍යංශයෙන් ඉටු කරදෙනු ලැබුවා. ඉතින් මේ ව්‍යාපෘති වලට එරෙහිව පැමිණි විවේචන නම් එ්වා එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආණ්ඩුවට පක්ෂපාතී ව්‍යාපෘති බවයි. ඉතින් ආණ්ඩුව වෙනස් වුණු විගසම ඒ රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන සියල්ල වැසී ගියා.
අප ඉදිරිපත් කරන මතවාදය ඉදිරියට ගෙන යන්නේ කෙසේද යන ප‍්‍රශ්නය යුගයෙන් යුගයට මතුවන අභියෝගයක්. වර්තමානයේදී අපේ මතය මේ ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රතිපත්ති රටට හානිදායක බවයි. ආණ්ඩුව ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට ගරු කරන්නේ නැහැ. අතුරුදහන් කිරීම් පිළිබඳ චෝදනා ගැන කිසිදු වග විභාගයක් නැහැ. දේශපාලන විසඳුමක් මඟින් දෙමළ ජනතාව සමඟ බලය බෙදා හදා ගැනීම පිළිබඳ වැඩපිළිවෙළක් නැහැ.
අප අයත් වන රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන ප‍්‍රවාහය හැමදාමත් රට බෙදීමට හා රට කෑලිවලට කැඞීමට විරුද්ධයි. අප හැමදාම පෙනී සිටියේ දෙමළ ජනතාව සමඟ දේශපාලන බලය බෙදා හදා ගැනීම මගින් බෙදුම්වාදය පරාජය කළ යුතුය යන මතයේයි. එබැවින් අපට වර්තමාන ආණ්ඩුවේ මතවාදය සමඟ අපට සමීප විය නොහැකියි. අපට සමීපවීමට හැකිවන්නේ අපේ මතවාදය සමඟ එකඟතාවයක් ඇති බලවේග සමඟයි.
ඒ වගේම වර්තමානයේ ලංකාවේ ක‍්‍රියාත්මක වන ස්වාධීන වෘත්තීය සමිති ගැනත් මම ප‍්‍රශ්නයක් අහන්න කැමතියි. ඒ අය පසුගිය කාලේ ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍ර විරෝධී ක‍්‍රියාවන්ට විරුද්ධ පොදු උද්ඝෝෂණවලට දායක වුණේ නැහැ. නමුත් ඒ සමහර අය අප‍්‍රසිද්ධියේ කියමින් යනවා ඒ අය නිදහසේ වේදිකාවට ගොඩ නොවෙන්නේ ඒක එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ උවමනාව අනුව ක‍්‍රියාත්මක වෙන නිසාය කියලා.
අපේ තරුණ වියේදී අප දුටු විප්ලවවාදී අභාසයක් සහිත කම්කරු පන්තිය මත පදනම් වූ ඉතා ප‍්‍රබල වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරය නෙමෙයි මේ යුගයේ ක‍්‍රියාත්මක වෙන්නෙ. අද පවතින ගෝලීයකරණ තත්ත්වය තුළ මේ වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරය තමන්ගේ එදිනෙදා අවශ්‍යතා සඳහා තමන්ගේ සංවිධානාත්මක ශක්තිය පාවිච්චි කිරීමකුයි සිදුවෙන්නෙ. දැන් අපට කිසිසේත්ම කියන්න බැහැනෙ ගුරු සංගමය කම්කරු පංති ව්‍යාපාරයක් කියලා. ඔවුන්ගේ වැටුප් දිහා බැලූවාම ඒ වගේම ඔවුන් වැඩ කරන ආකාරය දිහා බැලූවාම අපට පේනවා ඔවුන් ‘සුදු කරපටි’ රැකියාවක නිරත වෙන පිරිසක් බව. එදා දුම්රිය සේවකයො, මුද්‍රණාල සේවකයො කම්කරු පංතිය වශයෙන් සැලකුණත් අද ඔවුන් උපයන වැටුප සහ ඔවුන්ගේ ජීවන තත්ත්වය දිහා බැලූවොත් අර සම්භාව්‍ය කම්කරු පංතිය කියන නිර්වචනය ඇතුළට ගන්න බැහැ.
මේ අය වෘත්තීය සමිති කියලා නම දාගත්තට අපට කියන්න පුළුවන් මේ අයට අළුත් නමක්, සංවිධානාත්මක රජයේ සේවකයන්ගේ සංගම් කියලා. මේ සංවිධානාත්මක රජයේ සේවකයන්ගේ සංගම් කරන්නේ බලයට පත්වෙන රජය සමඟ ගණුදෙනු කරමින් තමයි ඔවුන්ගේ වේතන ප‍්‍රශ්නය විසඳා ගන්නෙ.
උදාහරණයක් ලෙස මීට අවුරුදු ගණනකට පෙර කාලෙදි ලංකා බැංකු සේවක සංගමය වැනි සංගමයක් දෙමළ ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් අතිශය දායකත්වයක් දැක්වූවා. අපි මර්ජ් සංවිධානයේ සිටි කාලයේදී බාලා තම්පෝ, එම්.ආර්.ෂා වගේ වෘත්තීය සමිති නායකයන් ජාතීන් අතර යුක්තිය හා සාමානාත්මතාවය තහවුරු කිරීම සඳහා පැවැති උද්ඝෝෂණවලට සහයෝගය දැක්වූවා. එපමණක් නොවෙයි ඒ කම්කරු පංති බලවේගය ඔස්සේ ගිහින් තමයි අපට චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග වගේ නායකයන් එක්ක එකතු වෙලා 1994දී මහජන බලවේගයක් ගොඩනගා ගන්න පුළුවන් වුණේ.
දැන් යුරෝපා සංගමය විසින් ජී.එස්.පී.ප්ලස් සහනය ලංකාවට අහිමි කිරීමට කටයුතු කළ අවස්ථාවේදී ඒ ගැන වැඩ කරන ස්වාධීන වෘත්තීය සමිති නායකයන් මානව හිමිකම් පිළිබඳ ක‍්‍රියාධරයන් සමඟ කටයුතු කළේ නැහැ. ඒ වෙනුවට සිදුවුණේ ඔවුන් ජනාධිපතිතුමා සමඟ සාකච්ඡා කර ඔවුන් ඉල්ලා සිටින වැටුප් කර්මාන්තකරුවන් වෙතින් ලබා දෙන්නේ නම් ජී.එස්.පී.ප්ලස් සහනය නැවත ලබා ගැනීමට සහය දිය හැකියි කියලා කීමයි. සම්භාව්‍ය අර්ථයෙන් කම්කරු පංතිය මත පදනම් වූ වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරයක් කටයුතු කරන අකාරයට නොවෙයි ඔවුන් කටයුතු කර තිබුණේ. ඒ නිසා ඒ වෘත්තීය සමිති නායකයන්ට නිදහසේ වේදිකාව වගේ ස්වාධීන වෙන්න බැහැ. නිදහසේ වේදිකාවට එහි සාමාජිකයන් වෙනුවෙන් ආණ්ඩු පක්ෂය සමඟ හෝ විපක්ෂය සමඟ හෝ තමන්ගේ සාමාජිකයන් වන රජයේ සේවකයන් වෙනුවෙන් ගණුදෙනුවක් නැහැ. අපි ඔවුන් වගේ නෙමෙයි. නමුත්, ඔවුන් අපත් ඔවුන්ගේ මිම්මෙන් මනිනවා. අපි කාටවත් කඬේ යන්නේ නැහැ.
අද වෘත්තීය සමිති මර්දනයට එරෙහිව, ශිෂ්‍යයන් මර්දනය කිරීමට එරෙහිව, දෙමළ ජනතාව විවිධාකාරයෙන් ඇතුරුදහන් කිරීමට හා ඔවුන්ගේ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීමට එරෙහිව ඔය ස්වාධීන වෘත්තීය සමිති කියන වෘත්තීය සමිතියක්වත් කෑම පැයේ පිකට් එකක් වෙනුවෙන් එළියට බැස්සේ නැහැ. එදා වර්තමාන ජනාධිපතිවරයා විපක්ෂයේ ඉන්න විට මේ වෘත්තීය සමිති සමඟ එක්ව කෑම පැයේ, පැය බාගේ පිකටින් කළා. අද ඒ වෘත්තීය සමිති ඉන්නේ මහින්දගේ සාක්කුවේ. ඒ නිසා ඔවුන් අද මහින්දට විරුද්ධව පැය බාගයකටවත් එළියට එන්නේ නෑ.
කොළඹ ක‍්‍රියාත්මක වෙන බටහිර රටවල තානාපති කාර්යාලවල කාර්ය මණ්ඩල ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය ස්ථාපිත කිරීම පිළිබඳව සහ මානව හිමිකම් ආරක්ෂා කිරීම පිළිබඳව සහ මානව හිමිකම් ආරක්ෂා කිරීම පිළිබඳව දක්වන උනන්දුව කවරාකාරද?
කොළඹ ක‍්‍රියාත්මක වෙන එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ එක්සත් ජාතීන්ගේ සරණාගත මහ කොමසාරිස් (UNHCR) කාර්යාලය වගේ ආයතනවල ක‍්‍රියාකාරීත්වය ගැන අපට බරපතල ප‍්‍රශ්න තියෙනවා. ඒ මොකද තමන්ගේ වීසා නැතිවේවි කියන බය නිසා ඔවුන් පසුගිය කාලේ ආණ්ඩුව සමඟ ගණුදෙනුවක යෙදෙමින් තමයි කටයුතු කළේ.
අනිත් පැත්තෙන් මම දකින විදියට බටහිර තානාපති කාර්යාල තුළින් තමයි මානව හිමිකම් පිළිබඳ කාරණාව බරපතළ විදිහට මතු වෙන්නේ. එතකොට රට ඇතුළේ මතයක් තියෙනවා. මේ බටහිර සුද්ෙදා තමයි මානව හිමිකම් අපට උගන්වන්න හදන්නේ කියලා.
දැන් ඩබ්ලින් නුවර රැස්වුණ නිත්‍ය ජනතා අධිකරණය කියන වැඩපිළිවෙළ විසින් ලංකාවේ සටන් විරාම ගිවිසුම බිඳ දැමීම සඳහා ජාත්‍යන්තර ප‍්‍රජාව කළ කාර්යභාර්ය විමසුමට ලක් කරලා, ප‍්‍රබල අභියෝගයක් එ
ල්ල කොට තියෙනවා. ඇමෙරිකාව, යුරෝපය, ඉන්දියාව, චීනය, ජපානය වැනි සෑම ජාත්‍යන්තර බලවේගයක්ම බොහෝ වෙලාවට කටයුතු කරන්නේ තම තමන්ගේ දේශපාලන උවමනාව මතයි. ඒ නිසා බටහිර තානාපති කාර්යාල විසින් කරනවාය කියන මේ ඊනියා බටහිර කුමන්ත‍්‍රණය දෙස අපි විමසිල්ලෙන් බලන්න ඕනෑ. අනෙක් අතට බටහිර තානාපති කාර්යාල ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීයකරණය පිළිබඳව කාරණාව දෙස බලන්නේ නැහැ.ඔවුන් මානව හිමිකම් වැනි එක් ක්ෂේත‍්‍රයක් දෙස බලනවා විනා සමස්ත ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ආයතන රටාව බිඳ වැටීම දෙස බලන්නේ නැහැ. ඔවුන් කියනවා වර්තමාන ආණ්ඩුව ජනතාව අතර ජනප‍්‍රිය, ඡන්දයෙන් තේරි පත්වුණ ආණ්ඩුවක් කියලා. එය බරපතළ අභියෝගයක්. අවසානයේදී මට කියන්න වෙන්නේ තම හිසට තම අතමය සෙවනැල්ල කියලායි. මම නම් ඔය තානාපති කාර්යාල පසුපස ඕනෑවට වඩා දුවන්නේ නැහැ. එය අපි නිදහසේ වේදිකාවේ ක‍්‍රියාකාරීත්වය තුළින් ඔප්පු කොට තියෙනවා. අපි විශ්වාසය තබන්නේ තානාපති කාර්යාල මත නොවෙයි ලංකාවේ ජනතාව මතයි. ඔබ කලින් ඇහුවා මගේ නම අර ලැයිස්තුවේ නැත්තේ ඇයි කියලා. මට දැන් එයට පිළිතුරක් දෙන්න පුළුවන්. මං හිතන්නේ රහස් ඔත්තු සේවය දන්නවා මම නිතරම තානාපති කාර්යාල විසින් පවත්වන සම්භාෂණවල නැති බව. මම ඉන්නේ මහජනයා අතරයි. එතැනදී මම කතා කරන දේවල් රහස් ඔත්තු සේවයට රහසක් නොවන නිසා මම ගැන විශේෂයෙන් ඔත්තු බලන්න ඔවුන්ට අවශ්‍යතාවයක් නැතිව ඇති.
Back to Home
Sunday, February 28, 2010
රැල්ලට එරෙහිව පොරබැදීම
ජනාධිපතිවරණයේදී විපක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයා වශයෙන් ජෙනරාල් සරත් ෆොන්සේකා මහතා ඉදිරිපත් වූයේ සාම්ප‍්‍රදායික ආකාරයට විපක්ෂයේ පක්ෂ අතර එකඟතාවයක් හෝ සන්ධානයක් ගොඩනැගීමෙන් අනතුරුව නොවේ. එක් එක් පක්ෂ වෙන වෙනම පොදු අපේක්ෂකයා වෙත තම සහයෝගය පළ කරන ලද අතර එහිදී සියළු පක්ෂවල පොදු අපේක්ෂාව වූයේ ජනාධිපතිවරණය ජයග‍්‍රහණය කරනු ලබන පො
දු අපේක්ෂකයා මඟින් සියළු දෙනාටම නිදහසේ දේශපාලනය කිරීම සඳහා අවශ්‍ය වන හුස්ම ගැනීමේ අවකාශයක් නිර්මාණය කර ගැනීමය.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මෙහිදී ප‍්‍රකාශ කළේ තමන්ට වෙනත් කිසිදු පක්ෂයක් සමඟ ගිවිසුමක් නොමැති බවත් තමාගේ එකඟතාවන් ඇත්තේ ජෙනරාල් ෆොන්සේකා මහතා සමඟ පමණක් බවත්ය. එක්සත් ජාතික පක්ෂය පැවසුවේ සියළු පක්ෂ පොදු අපේක්ෂකයෙකුට සහාය දීමට එකඟව ඇති හෙයින්ද එම පොදු අපේක්ෂකයා විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීමට පොරොන්දු වන හෙයින්ද මෙම ජනාධිපතිවරණයට තම පක්ෂය අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් නොකරන බවත් මෙය ජනමත විචාරණයක් ලෙස සලකා හංසයා ලකුණට ඡන්දය දෙන ලෙස පාක්ෂිකයන්ට නියෝග කරන බවත්ය.
අනෙකුත් පක්ෂද තම තමන්ගේ විවිධ වූ හේතු මත පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය දුන් අතර අවසානයේදී කිසිදු ගිවිසුමක් නැතිව විශ්වාසය පදනම් කොටගෙන දෙමළ ජාතික සන්ධානයද පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය පළ කළේය. (මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ජනාධිපතිවරණය ජයග‍්‍රහණය කිරීමටද ජෙනරාල් ෆොන්සේකා පරාජය වීමටද බලපෑ ප‍්‍රධාන සාධකය - නිලය මෙයයි) දස වැදෑරුම් කරුණු ඇතුළත් අවම පොදු වැඩපිළිවෙලක් පොදු අපේක්ෂකයා වෙනුවෙන් සකස් කොට ඉදිරිපත් කරන ලද්දේ ඉන් අනතුරුවය.
ජනාධිපතිවරණයෙන් පසු එළැඹෙන මහ මැතිවරණයේදී පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය දෙන පක්ෂ තරග කිරීමට බලාපොරොත්තු වන්නේ කෙසේද යන ප‍්‍රශ්නයට පැහැදිලි පිළිතුරක් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ලබා දුන්නේය. ජනාධිපතිවරණ ජයග‍්‍රහණයත් සමඟම 17 වන සංශෝධනය ක‍්‍රියාත්මක කොට ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව සහ ස්වාධීන කොමිෂන් සභා පත් කරන අතර සර්ව පාක්ෂික කැබිනට් මණ්ඩලයක් යටතේ නිදහස් හා සාධාරණ මැතිවරණයක් පවත්වනු ලැබේ. ජනාධිපතිවරයාට දේශපාලන පක්ෂයක් නොමැති බැවින් ඔහු ස්වාධීනව හා නිර්පාක්ෂිකව කටයුතු කරන අතර ඔහුගෙන් කිසිදු පක්ෂයකට අමතර වාසියක් නොලැබේ. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂය එක්ව තරග කිරීම පිළිබඳ ව ප‍්‍රශ්නයක් පැන නොනඟින අතර එම පක්ෂ තම තමන්ගේ ප‍්‍රතිපත්ති මත වෙන වෙනම තරගයට ඉදිරිපත් වනු ඇත. ජයග‍්‍රාහක පක්ෂය විසින් ආණ්ඩුව පිහිටුවනු ලබන අතර අනෙක් අය විරුද්ධ පක්ෂයේ සිටිමින් වුවද ජනාධිපතිවරණයේදී එකඟ වූ දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණ ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට සහාය දෙනු ඇත.
කෙසේ වුවද ජනාධිපතිවරණයෙන් විපක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයාට ජයග‍්‍රහණය අහිමි විය. අනතුරුව දැඩි මර්දනකාරී තත්ත්වයක් ඇති වූ අතර විපක්ෂයේ දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරීන්ගෙන් පළිගැනීමේ ක‍්‍රියාවලිය උච්චස්ථානයකට පත් වූයේ ජෙනරාල් ෆොන්සේකා හමුදා අත්අඩංගුවට ගෙන රඳවා තැබීමෙනි. මෙම තත්ත්වයට විරුද්ධව රටපුරා සාමකාමී උද්ඝෝෂණ ඇති වූ අතර ඒ සමඟම ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැර මහ මැතිවරණය ප‍්‍රකාශයට පත් කළේය.
ඒ සමඟම කරලියට පැමිණි සාකච්ඡාව වූයේ ජනාධිපතිවරණයේදී පොදු අපේක්ෂකයා තරග කළ හංසයා ලකුණ යටතේ ජෙනරාල් ෆොන්සේකාට සහාය දුන් බලවේග මහ මැතිවරණයේදීත් එකට තරග කළ යුතුය යන්නයි. මෙහිදී මූලික වශයෙන් අදහස් වන්නේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය ප‍්‍රමුඛව ඇති එක්සත් ජාතික පෙරමුණත්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණත් එකට එක්ව තරග කළ යුතු බවයි. සම්බන්ධන් මහතා ප‍්‍රමුඛ දෙමළ ජාතික සන්ධානයද පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය දුන් නමුත් යෝජිත හංස පෙරමුණට ඔවුන්ද එකතු කරගෙන එකම ලකුණක් යටතේ තරග කළ යුතු යැයි කිසිවෙකු කියූ බවක් මෙතෙක් වාර්තා වී නැත.
මෙසේ පොදුවේ තරග කළ යු
තුය යන යෝජනාවට පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය දුන් පක්ෂවල ක‍්‍රියාකාරීන් අතර මෙන්ම නිදහස් මතධාරීන් සහ සිවිල් සමාජ ක‍්‍රියාධරයන් අතරද විශාල පිළිගැනීමක් ඇති වූ බව පෙනී ගියේය. තත්ත්වය කොතරම් දුරට වර්ධනය වුවාදැයි කිවහොත් ජනාධිපතිවරණයට පෙර යුගයේදී පාර්ලිමේන්තුවට එක්ව තරග කිරීමේ කිසිදු යෝජනාවක් නොවූ බව කාටත් අමතකව ගිය අතර ‘අපි එහෙමනම් එකට එකතු වී අලියා ලකුණින් තරග කරමු’ යැයි එක්සත් ජාතික පක්ෂය කළ යෝජනාව පවා සමගිය බිඳ දමන අකෘතඥ, කෙළෙහි ගුණ නොදත් ප‍්‍රවේශයක් යැයි ද එය ජනතා අපේක්ෂාවන්ට පටහැනි යැයි ද හොඳින් කෙළෙහි ගුණ දන්නා ජනතාවක් වන ලාංකිකයන් විසින් ප‍්‍රකාශ කරන්නට යෙදිණ.
ආර්ථික, සමාජීය හා දේශපාලන ප‍්‍රතිපත්ති අතින් මෙන්ම ජාතික ගැටළුව පිළිබඳ ස්ථාවරය අතින්ද අහසට පොළොව වැනි කණ්ඩායම් දෙකක් නිශ්චිත අවම එකඟතා මත ජනාධිපතිවරණයේදී පොදු අපේක්ෂකයෙකුට වෙන වෙනම සහාය පළ කළද මහ මැතිවරණයේදී එසේ කිරීම ඉතා දුෂ්කර බවද එවැනි එකතුවක ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශ සෑදීම කෝඳුරු තෙල් හත්පට්ටයක් සෙවීමටත් වඩා අමාරු බවද කාටත් පැහැදිලි විය යුතුය. එහෙත් කොහොම හරි එකට තරග කළ යුතුය යන මේ ජනප‍්‍රිය මතය කොතරම් බලවත් වීද යත් එයට හරි හමන් පිළිතුරක් කෙළින්ම සැපයීමට එක්සත් ජාතික පක්ෂය අසමත් වී ඇති අතර පෙනෙන විදිහට ඔවුන් කරන්නේ වහෙන් ඔරෝ ක‍්‍රමයට හොරගල් අහුලමින් එම ප‍්‍රශ්නය මඟ හැරීමයි.
මේ පිළිබඳව සාකච්ඡාවක් ජනවාරි 19 වෙනි දින උදේ කොළඹදී රැස්වූ නිදහසේ වේදිකාවේ ක‍්‍රියාකාරීන්ගේ සාකච්ඡුා සභාවකදී ද ඇතිවිය. එහිදී එක් ක‍්‍රියාකාරකයෙකු කියා සිටියේ එළැඹෙන මහ මැතිවරණයේදී එක්සත් ජාතික පෙරමුණ සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ එක පෙරමුණකින් හංසයා ලකුණින් ඉදිරිපත් විය යුතුය යන යෝජනාව නිදහසේ වේදිකාව විසින් විපක්ෂයේ පක්ෂවලට ඉදිරිපත් කළ යුතු බවයි. මේ පිළිබඳ අපගේ අදහස ඉදිරිපත් කිරීම පාඨකයන්ට ප‍්‍රයෝජනවත් වනු ඇතැයි සිතමු.
නිදහසේ වේදිකාව යනු දේශපාලන පක්ෂයක් හෝ පක්ෂයක උපාංගයක් නොවේ. සිවිල් සමාජ සංවිධානවල මූලිකත්වයෙන් එය බිහි කරන ලද්දේ ජීවත්වීමේ අයිතිය සහ අදහස් ප‍්‍රකාශ කිරීමේ නිදහස ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා වන පුළුල් මහජන බලවේගයක් ගොඩනැඟීමේ අරමුණෙනි. එය මෙහෙයවනු ලබන්නේ සිවිල් සමාජ සංවිධානවල නායකයන්ගෙන් සමන්විත පස් දෙනෙකුගෙන් යුත් කැඳවුම්කාර මණ්ඩලයක් විසිනි. ඒ කිසිවෙකු මැතිවරණයට තරග කරන කිසියම් හෝ දේශපාලන පක්ෂයක ක‍්‍රියාකාරීන් නොවන අතර මැතිවරණයට තරග කිරීමටද ඔවුහු අපේක්ෂා නොකරති.
ආරම්භයේ සිටම නිදහසේ වේදිකාව ඉතාමත් විවෘත ලෙස විරුද්ධ පක්ෂයේ දේශපාලන පක්ෂ සමඟ එක්ව ඔවුන් තම හවුල්කරුවන් සේ සලකමින් කටයුතු කළේය. නිදහසේ වේදිකාවේ ක‍්‍රියාකාරීන් අතර විවිධ දේශපාලන මත දරන විවිධ පක්ෂවලට සම්බන්ධ පුද්ගලයන් සිටිති.
නිදහසේ වේදිකාව සහ ඒ හා සම්බන්ධ දේශපාලන පක්ෂ අතර එකඟතාවය පවතින්නේ ශ‍්‍රී ලංකාවට යහපත් අනාගතයක් උදා කරනු පිණිස ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණ ක‍්‍රියාත්මක කළ යුතුය යන කරුණ මතය. එම ප‍්‍රතිසංස්කරණ අපගේ පස්වැදෑරුම් ප‍්‍රතිපත්තිවලට ඇතුළත් කොට ඇති අතර නිදහසේ වේදිකාව සමඟ ආරම්භයේ සිටම කටයුතු කරන එක්සත් ජාතික පෙරමුණේ පක්ෂ සහ එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය මෙම වැඩපිළිවෙළ පිළිගෙන ඇත.
මෙම වැඩපිළිවෙළෙහි එක් ප‍්‍රධාන සංඝටකයක් වන්නේ ලංකාවේ ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික ප‍්‍රතිසංස්කරණ ඇති කිරීමේදී සියළු ජාතීන්ට සමාන අයිතිවාසිකම් තහවුරු කරන්නා වූ ද, සුළු ජාතීන් සමඟ දේශපාලන බලය බෙදා හදා ගන්නා වූ ද වැඩපිළිවෙළක් අත්‍යවශ්‍ය බවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම නිදහසේ වේදිකාවේ අප සියළුදෙනා එකට එකතු කරන ප‍්‍රධාන පොදු සාධකය වන්නේ ඉහත කරුණ සම්බන්ධයෙන් එකී සියළුදෙනා විසින්ම පෙන්නුම් කොට ඇති කැපවීමයි. ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම අත්හරින මොහොතේදී නිදහසේ වේදිකාවේ පැවැත්මේ යුක්තිසහගත භාවයද අවසන් වනු ඇත.
අවාසනාවට මෙන් ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් සටන් කරන බලවේග සියල්ලම දේශපාලන බලය බෙදා ගැනීමේ ප‍්‍රශ්නය අත්‍යවශ්‍ය ප‍්‍රතිසංස්කරණයක් වශයෙන් නොසලකයි. ඔවුන් කල්පනා කරන විදිහට එය මඟ හැර ගොස් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සාක්ෂාත් කරගත හැකිය. එහෙත් අපගේ අත්දැකීම නම් ජාතික
ප‍්‍රශ්නය ආමන්ත‍්‍රණය නොකොට ඇති කරන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ වැල්ලේ තැනූ මාළිඟා මෙන් බිඳ වැටෙන බවයි. 13 වන සංශෝධනය මඟ හැර ගොස් හෝ අමතක කොට ගොඩනැඟූ 17 වන සංශෝධනයට අද අත්ව ඇති ඉරණම එයට පැහැදිලි සාක්ෂියකි.
දේශපාලන පක්ෂවලට තමන් කැමති ආකාරයේ සන්ධාන ගොඩනඟා ගැනීමට අයිතියක් ඇති අතර ඒ සම්බන්ධව ඔවුන්ට උපදෙස් දීම නිදහසේ වේදිකාවේ කාර්යභාරයක් නොවේ. අපට අවශ්‍ය වන්නේ අප විශ්වාස කරන අයුරින් ජාතික ප‍්‍රශ්නය විසදීමද ඇතුළත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ ක‍්‍රියාත්මක කරවා ගැනීම පිණිස දේශපාලන පක්ෂ සමඟ එකඟතාවයක් ඇති කර ගැනීමය. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ හෝ එහි නායකත්වය යටතේ කුසලානය ලකුණෙන් ගොඩනඟන සන්ධානය සමඟ බලය බෙදා ගැනීම පිළිබඳ එකඟතාවයක් ඇතිකර ගැනීම මේ මොහොතේදී යථාර්ථවාදී ප‍්‍රවේශයක් යැයි අපට නොපෙනේ. ඒ සඳහා එකඟවීමට හෝ ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමට ඔවුන්ට ඇති නොහැකියාවද අපට තේරුම් ගත හැකිය. එසේ හෙයින් නිදහසේ වේදිකාවට මේ මොහොතේ කළ හැක්කේ අපගේ ප‍්‍රතිපත්ති සමඟ එකඟතාවයට පැමිණ සිටින එක්සත් ජාතික පෙරමුණේ පක්ෂ සහ එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය සමඟ එකට් එක්ව ප‍්‍රතිසංස්කරණ පිළිබඳ න්‍යාය පත‍්‍රය ඉදිරියට ගැනීමය. එසේ වුවද විපක්ෂයේ සියළු බලවේග සමඟ එක්ව මර්දනයට එරෙහි උද්ඝෝෂණ ව්‍යාපාරයකට දායක වීමට එය කිසිදු බාධාවක් නොවනු ඇත.
ඇති වී තිබෙන තත්ත්වය තුළ ”අයියෝ, විපක්ෂයේ සමගිය කුඩු පට්ටම් වී ගියා නේදැ”යි කියමින් ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රකාශකයන් කාලකණ්ණි සතුටක් ලැබීමට ඉඩ ඇත. මෙහිදී අප ආණ්ඩුවට කිවයුත්තේ පසුගිය ලිපියේද සඳහන් කර ඇති පරිදි ඔවුන් ගත කරන්නේ අපායේ ඉන්ටවල් එක බවයි.
දු අපේක්ෂකයා මඟින් සියළු දෙනාටම නිදහසේ දේශපාලනය කිරීම සඳහා අවශ්‍ය වන හුස්ම ගැනීමේ අවකාශයක් නිර්මාණය කර ගැනීමය.ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මෙහිදී ප‍්‍රකාශ කළේ තමන්ට වෙනත් කිසිදු පක්ෂයක් සමඟ ගිවිසුමක් නොමැති බවත් තමාගේ එකඟතාවන් ඇත්තේ ජෙනරාල් ෆොන්සේකා මහතා සමඟ පමණක් බවත්ය. එක්සත් ජාතික පක්ෂය පැවසුවේ සියළු පක්ෂ පොදු අපේක්ෂකයෙකුට සහාය දීමට එකඟව ඇති හෙයින්ද එම පොදු අපේක්ෂකයා විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීමට පොරොන්දු වන හෙයින්ද මෙම ජනාධිපතිවරණයට තම පක්ෂය අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් නොකරන බවත් මෙය ජනමත විචාරණයක් ලෙස සලකා හංසයා ලකුණට ඡන්දය දෙන ලෙස පාක්ෂිකයන්ට නියෝග කරන බවත්ය.
අනෙකුත් පක්ෂද තම තමන්ගේ විවිධ වූ හේතු මත පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය දුන් අතර අවසානයේදී කිසිදු ගිවිසුමක් නැතිව විශ්වාසය පදනම් කොටගෙන දෙමළ ජාතික සන්ධානයද පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය පළ කළේය. (මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා ජනාධිපතිවරණය ජයග‍්‍රහණය කිරීමටද ජෙනරාල් ෆොන්සේකා පරාජය වීමටද බලපෑ ප‍්‍රධාන සාධකය - නිලය මෙයයි) දස වැදෑරුම් කරුණු ඇතුළත් අවම පොදු වැඩපිළිවෙලක් පොදු අපේක්ෂකයා වෙනුවෙන් සකස් කොට ඉදිරිපත් කරන ලද්දේ ඉන් අනතුරුවය.
ජනාධිපතිවරණයෙන් පසු එළැඹෙන මහ මැතිවරණයේදී පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය දෙන පක්ෂ තරග කිරීමට බලාපොරොත්තු වන්නේ කෙසේද යන ප‍්‍රශ්නයට පැහැදිලි පිළිතුරක් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ලබා දුන්නේය. ජනාධිපතිවරණ ජයග‍්‍රහණයත් සමඟම 17 වන සංශෝධනය ක‍්‍රියාත්මක කොට ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව සහ ස්වාධීන කොමිෂන් සභා පත් කරන අතර සර්ව පාක්ෂික කැබිනට් මණ්ඩලයක් යටතේ නිදහස් හා සාධාරණ මැතිවරණයක් පවත්වනු ලැබේ. ජනාධිපතිවරයාට දේශපාලන පක්ෂයක් නොමැති බැවින් ඔහු ස්වාධීනව හා නිර්පාක්ෂිකව කටයුතු කරන අතර ඔහුගෙන් කිසිදු පක්ෂයකට අමතර වාසියක් නොලැබේ. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂය එක්ව තරග කිරීම පිළිබඳ ව ප‍්‍රශ්නයක් පැන නොනඟින අතර එම පක්ෂ තම තමන්ගේ ප‍්‍රතිපත්ති මත වෙන වෙනම තරගයට ඉදිරිපත් වනු ඇත. ජයග‍්‍රාහක පක්ෂය විසින් ආණ්ඩුව පිහිටුවනු ලබන අතර අනෙක් අය විරුද්ධ පක්ෂයේ සිටිමින් වුවද ජනාධිපතිවරණයේදී එකඟ වූ දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණ ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට සහාය දෙනු ඇත.
කෙසේ වුවද ජනාධිපතිවරණයෙන් විපක්ෂයේ පොදු අපේක්ෂකයාට ජයග‍්‍රහණය අහිමි විය. අනතුරුව දැඩි මර්දනකාරී තත්ත්වයක් ඇති වූ අතර විපක්ෂයේ දේශපාලන ක‍්‍රියාකාරීන්ගෙන් පළිගැනීමේ ක‍්‍රියාවලිය උච්චස්ථානයකට පත් වූයේ ජෙනරාල් ෆොන්සේකා හමුදා අත්අඩංගුවට ගෙන රඳවා තැබීමෙනි. මෙම තත්ත්වයට විරුද්ධව රටපුරා සාමකාමී උද්ඝෝෂණ ඇති වූ අතර ඒ සමඟම ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැර මහ මැතිවරණය ප‍්‍රකාශයට පත් කළේය.
ඒ සමඟම කරලියට පැමිණි සාකච්ඡාව වූයේ ජනාධිපතිවරණයේදී පොදු අපේක්ෂකයා තරග කළ හංසයා ලකුණ යටතේ ජෙනරාල් ෆොන්සේකාට සහාය දුන් බලවේග මහ මැතිවරණයේදීත් එකට තරග කළ යුතුය යන්නයි. මෙහිදී මූලික වශයෙන් අදහස් වන්නේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය ප‍්‍රමුඛව ඇති එක්සත් ජාතික පෙරමුණත්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණත් එකට එක්ව තරග කළ යුතු බවයි. සම්බන්ධන් මහතා ප‍්‍රමුඛ දෙමළ ජාතික සන්ධානයද පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය දුන් නමුත් යෝජිත හංස පෙරමුණට ඔවුන්ද එකතු කරගෙන එකම ලකුණක් යටතේ තරග කළ යුතු යැයි කිසිවෙකු කියූ බවක් මෙතෙක් වාර්තා වී නැත.
මෙසේ පොදුවේ තරග කළ යු
තුය යන යෝජනාවට පොදු අපේක්ෂකයාට සහාය දුන් පක්ෂවල ක‍්‍රියාකාරීන් අතර මෙන්ම නිදහස් මතධාරීන් සහ සිවිල් සමාජ ක‍්‍රියාධරයන් අතරද විශාල පිළිගැනීමක් ඇති වූ බව පෙනී ගියේය. තත්ත්වය කොතරම් දුරට වර්ධනය වුවාදැයි කිවහොත් ජනාධිපතිවරණයට පෙර යුගයේදී පාර්ලිමේන්තුවට එක්ව තරග කිරීමේ කිසිදු යෝජනාවක් නොවූ බව කාටත් අමතකව ගිය අතර ‘අපි එහෙමනම් එකට එකතු වී අලියා ලකුණින් තරග කරමු’ යැයි එක්සත් ජාතික පක්ෂය කළ යෝජනාව පවා සමගිය බිඳ දමන අකෘතඥ, කෙළෙහි ගුණ නොදත් ප‍්‍රවේශයක් යැයි ද එය ජනතා අපේක්ෂාවන්ට පටහැනි යැයි ද හොඳින් කෙළෙහි ගුණ දන්නා ජනතාවක් වන ලාංකිකයන් විසින් ප‍්‍රකාශ කරන්නට යෙදිණ.ආර්ථික, සමාජීය හා දේශපාලන ප‍්‍රතිපත්ති අතින් මෙන්ම ජාතික ගැටළුව පිළිබඳ ස්ථාවරය අතින්ද අහසට පොළොව වැනි කණ්ඩායම් දෙකක් නිශ්චිත අවම එකඟතා මත ජනාධිපතිවරණයේදී පොදු අපේක්ෂකයෙකුට වෙන වෙනම සහාය පළ කළද මහ මැතිවරණයේදී එසේ කිරීම ඉතා දුෂ්කර බවද එවැනි එකතුවක ප‍්‍රතිපත්ති ප‍්‍රකාශ සෑදීම කෝඳුරු තෙල් හත්පට්ටයක් සෙවීමටත් වඩා අමාරු බවද කාටත් පැහැදිලි විය යුතුය. එහෙත් කොහොම හරි එකට තරග කළ යුතුය යන මේ ජනප‍්‍රිය මතය කොතරම් බලවත් වීද යත් එයට හරි හමන් පිළිතුරක් කෙළින්ම සැපයීමට එක්සත් ජාතික පක්ෂය අසමත් වී ඇති අතර පෙනෙන විදිහට ඔවුන් කරන්නේ වහෙන් ඔරෝ ක‍්‍රමයට හොරගල් අහුලමින් එම ප‍්‍රශ්නය මඟ හැරීමයි.
මේ පිළිබඳව සාකච්ඡාවක් ජනවාරි 19 වෙනි දින උදේ කොළඹදී රැස්වූ නිදහසේ වේදිකාවේ ක‍්‍රියාකාරීන්ගේ සාකච්ඡුා සභාවකදී ද ඇතිවිය. එහිදී එක් ක‍්‍රියාකාරකයෙකු කියා සිටියේ එළැඹෙන මහ මැතිවරණයේදී එක්සත් ජාතික පෙරමුණ සහ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ එක පෙරමුණකින් හංසයා ලකුණින් ඉදිරිපත් විය යුතුය යන යෝජනාව නිදහසේ වේදිකාව විසින් විපක්ෂයේ පක්ෂවලට ඉදිරිපත් කළ යුතු බවයි. මේ පිළිබඳ අපගේ අදහස ඉදිරිපත් කිරීම පාඨකයන්ට ප‍්‍රයෝජනවත් වනු ඇතැයි සිතමු.
නිදහසේ වේදිකාව යනු දේශපාලන පක්ෂයක් හෝ පක්ෂයක උපාංගයක් නොවේ. සිවිල් සමාජ සංවිධානවල මූලිකත්වයෙන් එය බිහි කරන ලද්දේ ජීවත්වීමේ අයිතිය සහ අදහස් ප‍්‍රකාශ කිරීමේ නිදහස ආරක්ෂා කර ගැනීම සඳහා වන පුළුල් මහජන බලවේගයක් ගොඩනැඟීමේ අරමුණෙනි. එය මෙහෙයවනු ලබන්නේ සිවිල් සමාජ සංවිධානවල නායකයන්ගෙන් සමන්විත පස් දෙනෙකුගෙන් යුත් කැඳවුම්කාර මණ්ඩලයක් විසිනි. ඒ කිසිවෙකු මැතිවරණයට තරග කරන කිසියම් හෝ දේශපාලන පක්ෂයක ක‍්‍රියාකාරීන් නොවන අතර මැතිවරණයට තරග කිරීමටද ඔවුහු අපේක්ෂා නොකරති.
ආරම්භයේ සිටම නිදහසේ වේදිකාව ඉතාමත් විවෘත ලෙස විරුද්ධ පක්ෂයේ දේශපාලන පක්ෂ සමඟ එක්ව ඔවුන් තම හවුල්කරුවන් සේ සලකමින් කටයුතු කළේය. නිදහසේ වේදිකාවේ ක‍්‍රියාකාරීන් අතර විවිධ දේශපාලන මත දරන විවිධ පක්ෂවලට සම්බන්ධ පුද්ගලයන් සිටිති.
නිදහසේ වේදිකාව සහ ඒ හා සම්බන්ධ දේශපාලන පක්ෂ අතර එකඟතාවය පවතින්නේ ශ‍්‍රී ලංකාවට යහපත් අනාගතයක් උදා කරනු පිණිස ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණ ක‍්‍රියාත්මක කළ යුතුය යන කරුණ මතය. එම ප‍්‍රතිසංස්කරණ අපගේ පස්වැදෑරුම් ප‍්‍රතිපත්තිවලට ඇතුළත් කොට ඇති අතර නිදහසේ වේදිකාව සමඟ ආරම්භයේ සිටම කටයුතු කරන එක්සත් ජාතික පෙරමුණේ පක්ෂ සහ එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය මෙම වැඩපිළිවෙළ පිළිගෙන ඇත.
මෙම වැඩපිළිවෙළෙහි එක් ප‍්‍රධාන සංඝටකයක් වන්නේ ලංකාවේ ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික ප‍්‍රතිසංස්කරණ ඇති කිරීමේදී සියළු ජාතීන්ට සමාන අයිතිවාසිකම් තහවුරු කරන්නා වූ ද, සුළු ජාතීන් සමඟ දේශපාලන බලය බෙදා හදා ගන්නා වූ ද වැඩපිළිවෙළක් අත්‍යවශ්‍ය බවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම නිදහසේ වේදිකාවේ අප සියළුදෙනා එකට එකතු කරන ප‍්‍රධාන පොදු සාධකය වන්නේ ඉහත කරුණ සම්බන්ධයෙන් එකී සියළුදෙනා විසින්ම පෙන්නුම් කොට ඇති කැපවීමයි. ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම අත්හරින මොහොතේදී නිදහසේ වේදිකාවේ පැවැත්මේ යුක්තිසහගත භාවයද අවසන් වනු ඇත.
අවාසනාවට මෙන් ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය වෙනුවෙන් සටන් කරන බලවේග සියල්ලම දේශපාලන බලය බෙදා ගැනීමේ ප‍්‍රශ්නය අත්‍යවශ්‍ය ප‍්‍රතිසංස්කරණයක් වශයෙන් නොසලකයි. ඔවුන් කල්පනා කරන විදිහට එය මඟ හැර ගොස් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය සාක්ෂාත් කරගත හැකිය. එහෙත් අපගේ අත්දැකීම නම් ජාතික
ප‍්‍රශ්නය ආමන්ත‍්‍රණය නොකොට ඇති කරන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ වැල්ලේ තැනූ මාළිඟා මෙන් බිඳ වැටෙන බවයි. 13 වන සංශෝධනය මඟ හැර ගොස් හෝ අමතක කොට ගොඩනැඟූ 17 වන සංශෝධනයට අද අත්ව ඇති ඉරණම එයට පැහැදිලි සාක්ෂියකි.දේශපාලන පක්ෂවලට තමන් කැමති ආකාරයේ සන්ධාන ගොඩනඟා ගැනීමට අයිතියක් ඇති අතර ඒ සම්බන්ධව ඔවුන්ට උපදෙස් දීම නිදහසේ වේදිකාවේ කාර්යභාරයක් නොවේ. අපට අවශ්‍ය වන්නේ අප විශ්වාස කරන අයුරින් ජාතික ප‍්‍රශ්නය විසදීමද ඇතුළත් ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී ප‍්‍රතිසංස්කරණ ක‍්‍රියාත්මක කරවා ගැනීම පිණිස දේශපාලන පක්ෂ සමඟ එකඟතාවයක් ඇති කර ගැනීමය. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ හෝ එහි නායකත්වය යටතේ කුසලානය ලකුණෙන් ගොඩනඟන සන්ධානය සමඟ බලය බෙදා ගැනීම පිළිබඳ එකඟතාවයක් ඇතිකර ගැනීම මේ මොහොතේදී යථාර්ථවාදී ප‍්‍රවේශයක් යැයි අපට නොපෙනේ. ඒ සඳහා එකඟවීමට හෝ ඒ වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමට ඔවුන්ට ඇති නොහැකියාවද අපට තේරුම් ගත හැකිය. එසේ හෙයින් නිදහසේ වේදිකාවට මේ මොහොතේ කළ හැක්කේ අපගේ ප‍්‍රතිපත්ති සමඟ එකඟතාවයට පැමිණ සිටින එක්සත් ජාතික පෙරමුණේ පක්ෂ සහ එක්සත් සමාජවාදී පක්ෂය සමඟ එකට් එක්ව ප‍්‍රතිසංස්කරණ පිළිබඳ න්‍යාය පත‍්‍රය ඉදිරියට ගැනීමය. එසේ වුවද විපක්ෂයේ සියළු බලවේග සමඟ එක්ව මර්දනයට එරෙහි උද්ඝෝෂණ ව්‍යාපාරයකට දායක වීමට එය කිසිදු බාධාවක් නොවනු ඇත.
ඇති වී තිබෙන තත්ත්වය තුළ ”අයියෝ, විපක්ෂයේ සමගිය කුඩු පට්ටම් වී ගියා නේදැ”යි කියමින් ආණ්ඩුවේ ප‍්‍රකාශකයන් කාලකණ්ණි සතුටක් ලැබීමට ඉඩ ඇත. මෙහිදී අප ආණ්ඩුවට කිවයුත්තේ පසුගිය ලිපියේද සඳහන් කර ඇති පරිදි ඔවුන් ගත කරන්නේ අපායේ ඉන්ටවල් එක බවයි.
Subscribe to:
Posts (Atom)
