පසුගිය ජුනි 23 වැනිදා සවස මීගමුව පුරහලේ පැවති නිදහසේ වේදිකාවේ තුන් වන මහජන රැස්වීමේදී විපක්ෂ නායක රනිල් වික‍්‍රමසිංහ මහතා පැවැත්වූ කතාව ඇසුරෙන් සැකසිණි.ත‍්‍රස්තවාදයේ පරාජය ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයේ ජයග‍්‍රහණයක් විය යුතුයි. නමුත් කොටි සංවිධානය පරාජය වුණාට ලංකාවේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය තවම ජය අරගෙන නැහැ. මාධ්‍ය මර්දනය අවසන් වෙලා නැහැ. ව්‍යවස්ථාදායක සභාවක් තවම පත් කරලත් නැහැ. මේ සියල්ල බලපාන්නේ ජනතාවගේ මුලික අයිතීන් වලට. ඒවාගේ ම ඡන්ද බලයට. පුරවැසියන් සතු කතා කිරීමේ අයිතිය, තමන් කැමති ආගමක් ඇදහීමේ අයිතිය, එකට එකතු වීමේ අයිතිය ජනතාවට තිබිය යුතුයි. ඒවා සුරක්ෂිත කර දෙන ආයතන ද අපක්ෂපාතී විය යුතුයි. යම්කිසි විදිහකින් එම ආයතන පක්ෂපාති, ආණ්ඩුවාදී, මර්දනීය ආයතන වුණොත් එමඟින් ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් නැති වෙනවා. ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කරන්න පුළුවන් ජනතාවට විතරයි. ඒ නිසයි ජනතාව දිරිමත් කිරීමට නිදහසේ වේදිකාව මත අපි සියළුදෙනා එකට එකතු වෙලා තියෙන්නේ. අපට විවිධ දේශපාලන මත තියෙනවා. සමහර ආයතන දේශපාලන ක‍්‍රම ප‍්‍රතික්ෂේප කරනවා, පිළිකුල් කරනවා. නමුත් අපි එකඟ පොදු කරුණක් තියෙනවා. මේ රටේ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදය, භාෂණයේ අයිතිය, ජීවත්වීමේ අයිතිය, සර්ව ජන ඡන්ද බලය ආරක්ෂා වෙන්න ඕන. ඒවා ආරක්ෂා කරන්න බැරිනම් අපට ජනතාව අතරට ගිහින් අපේ විවිධ මත ප‍්‍රකාශ කරන්න අවස්ථාව නැහැ. අද ලංකාවේ මාධ්‍ය නිදහසක් නැහැ. පසුගිය අවුරුදු දෙක තුළ මාධ්‍යවේදීන් විශාල පිරිසක් අත්අඩංගුවට ගත්තා. ලසන්ත වික‍්‍රමතුංග වැනි මාධ්‍යවේදීන් ඝාතනය කළා. උපාලි තෙන්නකෝන්ට පහර දුන්නා. විද්‍යාධරන් පැහැරගෙන ගියා. මේ සියල්ල සිදුවෙන කොට ආණ්ඩුව මොකද කිව්වේ? වඩා මුලිකත්වය දෙන්න ඕන කොටි සංවිධානය නැති කරන්න කිව්වා. අපි කොටි සංවිධානයට විරුද්ධ ව විතරක් නෙවෙයි ත‍්‍රස්තවාදී සංවිධාන ගණනාවකට විරුද්ධව 1983 ඉඳන් යුධ මෙහෙයුම් කරලා තියෙනවා. ඒ අවස්ථාවලදී විවිධ ක්ෂේත‍්‍රවල පුද්ගලයන්ට තම මතය ප‍්‍රකාශ කරන්න, අදහස් දක්වන්න තිබුණ අයිතිවාසිකම අපි නැති කළේ නැහැ. අපි මුහුණ පෑ අමාරුම කාලය 1983 සිට 1996 දක්වා කාලයයි. ඒ කාල සීමාව තුළ ත‍්‍රස්තවාදී කණ්ඩායම් රාශියක් ලංකාවට පැමිණ උතුරේ ක‍්‍රියාත්මක වුණා. එතකොට රජයේ හමුදාවට කිසිම පුහුණුවක් තිබුණේ නැහැ. අවි ආයුධ තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා විශාල පසුබැසීමකටත් ලක් වුණා. ඒ වෙලාවේ තමයි අපි ත‍්‍රස්තවාදය නැති කරන්න දේශපාලන ක‍්‍රම, යුධ උපක‍්‍රම වැනි සියළු කරුණු සාකච්ඡා කළේ. එවැනි අවදානම් තත්ත්වයකදී මෙන්ම එක්සත් ජාතික පක්ෂය ප‍්‍රබලව සිටියදිත් සමානාත්මතාව පිළිබඳ අයිතිය හා අදහස් ප‍්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය සුරක්ෂිතව තිබුණා. අද ප‍්‍රභාකරන් මැරිලා. යුද්දෙත් අවසානයි. එහෙනම් ඇයි තවමත් මාධ්‍ය මර්දනය ගෙනියන්නේ.
අද රජය දයා මාස්ටර් කිව්වා කියලා මාධ්‍යවේදීන් පනහකගේ විතර ලැයිස්තුවක් හදාගෙන ඒක පෙන්නමින් මාධ්‍යවලට තර්ජනය කරනවා. ඔවුන් එල්.ටී.ටී.ඊ ය සමඟ සම්බන්ධකම් පැවැත්වුවා කියා. 2001 ඔක්තෝම්බර් මාසයේ චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග ජනාධිපතිනියගේ කාලයේදී මාධ්‍යවේදීන්ට එල්.ටී.ටී.ඊ ය සමඟ සාකච්ඡා කිරීමට තිබුණ තහනම ඉවත් කරා. මහින්ද රාජපක්ෂ ඒ කාලයේ ඒ ආණ්ඩුවේ ඇමතිවරයෙක්. ජනමාධ්‍යවේදීන්ට කොටි සංවිධානය ඕනෑම පාලනයක් ගැන කරන ප‍්‍රකාශ හැම පත්තරේකම පළ කරන්න හැකියාව තිබුණා. ඒ වෙලාවේ එල්.ටී.ටී.ඊ පාර්ශ්වයෙන් දකුණේ මාධ්‍යවේදීන් සමඟ කතා කල එකම පුද්ගලයා දයා මාස්ටර්. මෙහේ හැම මාධ්‍යවේදියෙක්ම ගිහිං ඔහු සමඟ කතා කළා. කවුද කතා නොකළේ. දැන් දයා මාස්ටර් මේ පැත්තේ ඉඳගෙන එයාගේ ජීවිතේ රැක ගන්න ඕනම දෙයක් කියනවා. අද හැම පුද්ගලයෙක්ම තමන්ගේ විරුද්ධවාදියාට කියන්නේ කොටියෙන් කියලා. ඊට පස්සේ ඒ මිනිහාව අත් අඩංගුවට ගන්නවා. උසාවියට ගේන්නේ නැතිව අඬු කඩනවා. 2003 දී අපි පුවත්පත් ආයතනය ඇති කරලා පුවත්පත් පිළිබඳව පැමිණිලි කිරීමේ කොමිසමක් පත්කළා. අපි එදා එකඟ වුණා පුවත්පත් මණ්ඩලයක් පත් කරන්න නීති අහෝසි නොකර. ඒක එදා පාර්ලිමේන්තුවේ සාකච්ඡා කරද්දි අපිට පක්ෂව ප‍්‍රධාන රැළි දෙකක කතා කළ දෙදෙනාගෙන් එක්කෙනෙක් මහින්ද රාජපක්ෂ. අනිත් කෙනා ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර්. මේ දෙදෙනා එදා එකඟ වුණා පුවත්පත් කැඳවුම් කොමිසම සමඟ සාකච්ඡා කරන්න. නමුත් අද මාධ්‍ය සංවිධානවලට කියන්නේ නැතිව, ඔවුන් හා සාකච්ඡා නොකර නැවත පුවත්පත් මණ්ඩලය පත් කරලා. දැන් මාධ්‍ය සංවිධාන බයයි මේ ගැන ප‍්‍රකාශ නිකුත් කරන්න. ස්වාධීන පොලිස් කොමිසම, ව්‍යවස්ථාදායක මණ්ඩලය වැනි ආයතන පත් නොකිරීම ගැන පාර්ලිමේන්තුවේ අපි මතුකරන අවස්ථාවලදී ආණ්ඩුවේ ඔක්කොම කෑගහන්න පටන් අරගෙන එවැනි සාකච්ඡා යටපත් කරනවා. 
අද තවත් විශාල ප‍්‍රශ්නයක් මතුවෙලා. තව ටික දවසකින් වවුනියාවේ ඡන්දය පැවැත්වෙනවා. නමුත් අපිට වවුනියාවට යන්නවත්, යාපනයට යන්නවත් හැකියාවක් නැහැ. යාපනයට යන්න පුළුවන්. නමුත් ආණ්ඩුවේ ගුවන් යානාවලට පමණයි. මෙතෙක් කල් වවුනියාවට ගොඩබිමෙන් යන්න පුළුවන්. තහනමක් තිබුණේ නැහැ. නමුත් දැන් මැදවච්චියේ මුරපොළින් එහාට යන්න පුළුවන් ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශයේ නිර්දේශයක් ලත් අයට පමණයි. ඉතිං කොහොමද අපි ඡන්ද කරන්නේ? අපේ ඡන්ද දායකයින් බොහෝ පිරිසක් ඉන්නේ අනාථ කඳවුරුවල. අවි ගත්තු පිරිසක් අපේ මඟ අහුරමින් කඳවුරුවලට ඇතුල් වෙන්න නොදෙන කොට කොහොමද අපි ඡන්ද දායකයින්ට කොළයක්වත් බෙදන්නේ. මේ වෙලාවේ වවුනියාවට යන එක අපේ අයිතියක්. අපේ නාම යෝජනා පත‍්‍ර බාර දෙන්න යන්න ඉඩ දුන්නේ පක්ෂයේ මහ ලේකම්තුමාට සහ ජයලත් ජයවර්ධන මන්ත‍්‍රීතුමාට පමණයි. නමුත් ආණ්ඩුව කියන්නේ ස්වාධීන ඡුන්දයක් පවත්වනවා කියලයි. අපට විතරක් නෙවෙයි මුස්ලිම් කොංග‍්‍රසය ඇතුළු තවත් පක්ෂ රාශියකට උදා වෙලා තියෙන්නේ මේ තත්ත්වයමයි. මෙහෙම තත්ත්වයක ඇයි වවුනියාවේ ඡන්දයක් තියන්නේ. අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් ජනතාව කතා කරන්න ඕන. මාධ්‍යවේදීන්ට විතරක් මෙය කරන්න බැහැ. පක්ෂයට අනුව නෙවෙයි නිදහස වුවමනා හැම කෙනෙක්ම එකට එකතු වෙන්න ඕන. ජනතාව එකතු වෙලා ශක්තිමත්ව සංවිධානය වෙන්න ඕන. සංවිධාන ගණනාවක් එකතුවෙලා මේ රැස්වීම් පවත්වන්නේ ඒ පණිවිඩය දෙන්න. රජයේ නොවන ජාතික මට්ටමේ විශාල සංවිධාන මෙයට එකතු වෙන්න. මෙය ආරක්ෂා කරන්න, මේ පරමාර්ථය රැක ගන්න නිදහස වෙනුවෙන් අපි සියළුදෙනා එකතු වෙන්න ඕන. මහජනතාවගේ මේ අයිතීන් ආරක්ෂා කරන්න ඔබට නිදහසේ වේදිකාව ආරාධනා කරනවා.
No comments:
Post a Comment